OTVORENO PISMO Srba iz Francuske

SKUPŠTINA DIJASPORE SRBA U FRANCUSKOJ
ODBOR ZA SRPSKE NACIONALNE INTERESE
Pariz, 15. Februar 2010.
Broj: 10/01


SAOPŠTENJE ZA JAVNOST
povodom predstojećeg donošenja rezolucije o Srebrenici.


Obzirom da će početkom marta 2010. godine poslaničke grupe koje čine vladu Srbije (SPS-Za evropsku Srbiju-G17), ili vlada Srbije, predati Narodnoj skupštini na usvajanje rezoluciju o Srebrenici, po «pozivu »Evropskog parlamenta, a u ime «jasne poruke budućim generacijama» kojom se osuđuju zločini počinjeni od strane Srba nad bosanskim muslimanima, sa mogućnošću da se u tekstu rezolucije upotrebi i pojam genocid.



Imajući u vidu da je srpski narod tokom dvadesetog veka bio žrtva, još uvek, nekažnjenog genocida počinjenog u Drugom svetskom ratu od strane, takozvane Nezavisne Države Hrvatske i uz učešće nacističke Nemačke, kao i nekažnjen zločin genocida u toku secesionističkog rata od 1991. do 1995. uz učešće pojedinih država pripadnika NATO-a i da je, po treći put u dvadesetom veku, zločine međunarodnog karaktera nad srpskim narodom počinjen 1999. u toku NATO agresije na SR Jugoslaviju - uglavnom Srbiji, a da se Evropski parlament u ime «jasne poruke budućim generacijama» nije o tome oglasio.



Imajući u vidu da Vlada Srbije, osim uvredljive «trgovine» tužbama sa Hrvatskom o zločinu genocida, nije se zalagala da bi se utvrdila istina o svim zločinima nad Srbima u toku secesionističkih ratova od 1990 do 1995. godine, a da danas pojedini njeni članovi, zanemarujući stradanja srpskog naroda, zagovaraju važnost rezolucije samo o Srebrenici «iz moralnih i političkih razloga» (!!). Imajući u vidu da je broj žrtava i pravna kvalifikacija zločina u Srebrenici, ma koliko je svaki zločin za žaljenje i osudu, u velikoj meri rezultat masovne medijske antisrpske propagande, a ne objektivne analize, te nema uporište u činjenicama i pouzdanim podacima, što se očigledno vidi i u tekstu rezolucije Evropskog parlamenta od 18/01/2009, stav «B», Imajući u vidu da bi odluka Narodne skupštine o usvajanju rezolucije o Srebrenici dovela u pitanje dalji opstanak Republike Srpske jer bi njeni neprijatelji koristili tu rezoluciju kao dokaz da se Republika Srpska zasniva na zločinu genocida i da je kao takva neodrživa. Pored toga, neuvažavajući srpske žrtve u toku secesionističkog rata na prostoru današnje države Hrvatske daje joj moralnu i političku podršku za dugotrajnu okupaciju vekovnih srpskih zemalja na prostoru Republike Srpske Krajine.



Najzad, imajući u vidu da prihvatanjem takve rezolucije o Srebrenici, uprkos činjenici da je Međunarodni sud pravde doneo odluku da Srbija nije odgovorna za počinjene zločine u Srebrenici, država Srbija, protivno presudi ovog suda, i stavljajući se iznad njega, samoubilački preuzima na sebe odgovornost za nepočinjeno sa dalekosežnim negativnim posledicama po Srbiju, Republiku Srpsku i srpski narod u celini.



Iz navadenih zapažanja:

Smatramo, da se zločini međunarodnog karaktera, uključujući genocid, ne mogu izolovano osuđivati, a da se ne uzme u obzir i uzročni zločin - zločin protiv mira. Zločin protiv mira je počinjen od strane vrhunskih političkih ličnosti pojedinih država članica Evropske zajednice, doveo je do secesionističkih ratova, i posledično, do drugih zločina na prostoru bivše Jugoslavije. Međutim, zločin protiv mira je smišljeno izostavljen iz međunarodnog pravosuđa, tako da odgovorni za taj najveći međunarodni zločin neće snositi pravnu odgovornost.



Da, koristeći svoju parlamentarnu većinu predsednik Boris Tadić može da udovolji zahtevu i uceni Evropske zajednice i da Narodna skupština usvoji rezoluciju o Srebrenici, ali niko nema pravo da ovakvom jednosmernom odlukom srpskom narodu nameće krivicu za jedan od najtežih međunarodnih zločina i da ga tako svrsta u red nacističke Nemačke koja je upravo nad njim, u toku prethodnih decenija, počinila nekažnjene zločine međunarodnog karaktera, uključujući genocid.



Da se jednostrano samooptuživanje na štetu celokupnog srpskog naroda, pod pritiskom Evropske zajednice, uprkos činjenici da je Srbija oslobođena od strane Međunarodnog suda pravde u Hagu za zločine u Srebrenici, može smatrati kao saučešće u zločinu nad sopstvenim narodom.



Da usvajanje rezolucije o Srebrenici od strane Narodne skupštine Srbije služi NATO-u da opravda svoje zločine i Međunarodnom krivičnom Tribunalu za bivšu Jugoslaviju da legalizuje svoju nepravdu protiv Srba.



Očekujemo da Predsednik Srbije Boris Tadić, Vlada i Narodna skupština Srbije neće podleći pritiscima i ucenama pojedinih država Evropske zajednice i da na taj način neće podeljeni, okupirani i postradali srpski narod izjednačiti sa zločincima nacističke Nemačke što će trajno žigosati buduće generacije Srba. Takva odluka bi dovela do toga da, već ispaćeni i osiromašeni srpski narod, kao najveća žrtva secesionističkih ratova, plaća odštetu od više milijardi dolara.



Pozivamo, Srbe i srpske organizacije u svetu, da manifestuju podršku Narodnoj skupštini da ne prihvati rezoluciju o Srebrenici jer je zasnovana na antisrpskoj propagandi i diktatu Evropske zajednice.



Apelujemo na poslanike Narodne skupštine Srbije da, u svetlu svojih časnih predaka i budućih generacija, odbiju:



1. Rezoluciju Evropskog parlamenta od 19. 01. 2009. jer je zasnovana na presudi Međunarodnog suda pravde od 28. 02. 2007. kojom Srbija nije osuđena ali joj se stavlja na teret neangažovanje u sprečavanju zločina. Taj sud je, međutim, koristio arhivu lažnih svedočenja i tajnih svedoka Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju, kao i netačne podatke uzete iz dnevne štampe poznate po svojoj antisrpskoj propagandi i lažima. Donošenjem takve jedne rezolucije neće doprineti ni istini, ni pravdi, niti pomirenju među narodima bivše Jugoslavije. Srpski je narod odbacuje.



2. Predlog rezolucije o Srebrenici jer počiva na političkoj uceni i neistini, a ne na pravdi i istini, te kao takva, ne sme biti prihvaćena od Narodne skupštine Republike Srbije u ime svih njenih građana u otadžbini i rasejanja.



Siniša Blagojević,
predsednik Skupštine dijaspore Srba u Francuskoj

Vidoje Purić,
potpredsednik Skupštine dijaspore Srba u Francuskoj

Sima Mraović, predsednik Odbora za nacionalne interese

Predislav Janković,
potpredsednik Skupštine dijaspore Srba u Francuskoj

Članovi odbora:

Dragan Pavlović
Zoran Radovanović
Jovanka Đorđević
Petar Milić

Otvoreno pismo poslanicima Skupštine Republike Srbije

Poštovani poslanici Skupštine Republike Srbije!

Centar za izučavanje savremene balkanske krize Instituta za Slavistiku Ruske Akademije Nauka Vam se obraća u vezi sa pitanjem osude zločina u Srebrenici.


Danas je problem Srebrenice postao predmet političke spekulacije, u koju uvlače Srbe, iako se pojavljuje sve više podataka da je Srebrenica isplanirana i dobro izvedena operacija zapadnih specijalnih službi. Laž o Srebrenici se širi po svetu ogromnom brzinom i boriti se sa njom postaje sve teže. Muslimansku verziju žrtava niko i ne pokušava da proveri, svi je prihvataju kao aksiom. Ipak, podaci o broju žrtava nisu potvrđeni činjenicama, slika događaja u julu 1995. godine ostaje nejasna, podaci protivrečni, a mnoge optužbe – izmišljene.

Mi smo u Institutu organizovali međunarodnu konferenciju posvećenu Srebrenici. U radu konferencije su učestvovali više od 30 naučnika iz raznih zemalja. Prvi put su pravnici, istoričari, patologoanalitičari, demografi i istraživači iz drugih oblasti analizirali mnoge podatke, pronašli mnoge protivrečnosti u zvaničnoj verziji, prikazali su novu metodiku istraživanja broja žrtava. Svi događaji su stavljeni u istorijski kontekst, otvoreni su novi aspekti događaja koji menjaju opštu sliku dešavanja. To je dalo mogućnost da se drugačije gleda na problem Srebrenice i da se počne sa preispitivanjem oficijalne verzije.

Po nama, žuriti sa priznanjem svoje krivice i sa izvinjenjem ne treba sve do tada dok sve okolnosti vezane za događaje u Srebrenici ne budu razjašnjene i ne postanu opšte dobro javnosti. Inače će to biti težak teret i optužba na plećima celog srpskog naroda, postaće potvrda verzije natovaca o krivici Srba za sve što se događalo na Balkanu 90-ih godina i opravdanje za bombardovanje 1999. godine.

Nama se čini, da je sada glavni zadatak ispitati taj složeni period iz rata u Bosni i Hercegovini, proveriti sve činjenice, pokazati nove podatke, dati nauci, medicini i pravnoj ekspertizi sve obajavljene činjenice, sprovesti analizu dokumenata, obelodaniti uzročno-posledičnu vezu sa prethodnim događajima vezanim za uništavanje srpskog življa i dati svetu pravednu sliku događaja u Srebrenici. Još su živi svedoci, učesnici tih događaja, progovorili su holandski mirotvorci, objavljuju svoja istraživanja naučnici, između ostalog i na Zapadu. Ne treba srpski narod da snosi odgovornost za to što nije uradio. Ne treba rukovodstvo beskonačno da se izvinjava, ponižava, podrivajući tako samopoštovanje naroda. Posle toga, sutra niko neće poći da brani Otadžbinu, neće štititi svoju zemlju i boriti se za njenu nezavisnost.

Centar za izučavanje savremene balkanske krize Instituta Slavjanovedenija RAN je spreman da ujedini snage sa srpskim naučnicima i naučnicima iz drugih zemalja da se prouči slučaj „Srebrenica“.

Moskva,
5 mart 2010.


Jelena Guskova
doktor istorijskih nauka
Rukovodilac Centra za izučavanje
savremene balkanske krize
Instituta Slavjanovedenija RAN

Strano lice Srebrenice

Politikolog Aleksandar Pavić, koji je objavio strane izveštaje suprotne „zvaničnoj verziji“, otkriva ponudu predsednika SAD Aliji Izetbegoviću.
Stotinak intelektualaca iz SAD, Evropske unije, Izraela i Rusije uputilo je prošle nedelje apel parlamentu i predsedniku Srbije da ne usvajaju rezoluciju o Srebrenici kojom bi optužili sopstveni narod i „zacementirali propagandnu priču čije ključne komponente nemaju uporišta u činjenicama“.

Klinton tražio 5.000 mrtvih za NATO intervenciju
· Karlos Martins Branko, jedan od glavnih posmatrača UN: „Muslimanske snage nisu ni pokušale da iskoriste prednost u artiljeriji jer bi, s obzirom na medijsku pažnju, otpor doveo u opasnost sliku žrtve“ koja je tako pažljivo građena.
· PN: Hakija Meholjić, nekadašnji šef policije u Srebrenici: U aprilu 1993. Klinton nudio da četničke snage uđu u Srebrenicu, izvrše pokolj pet hiljada muslimana i tad će biti vojna intervencija. Izetbegović je to kasnije pokušao da demantuje
· Važnost Srebrenice je prevazišla nacionalne i regionalne granice, ona se pretvorila u suštinsko civilizacijsko pitanje: da li propaganda može da prinudi jedan narod da prizna zločin koji nije počinio (Pavić)
· Tribunal smatra da Erdemovićevo mentalno stanje ne dozvoljava da mu se sudi, ali njegova svedočenja smatra verodostojnim, a Srbija bi trebalo da na osnovu njih prizna krivicu (Pavić)
· Ratni trofeji Nasera Orića nisu okačeni o zid njegovog udobnog stana. Oni su na video-kasetama: spaljene srpske kuće i bezglavi srpski muškarci, sa njihovim patetično zgrčenim telima (“Vašington post”, februar 1994)
· „Scenario za izdaju Srebrenice je svesno pripremljen. U taj posao su umešani bosansko Predsedništvo i komanda Armije”, izjavio Ibran Mustafić, osnivač SDA u Srebrenici i poslanik u skupštini, posle čega je bio meta nekoliko atentata
· Navodna demilitarizacija enklave bila je mrtvo slovo na papiru. Snage ABiH nisu se uzdržavale od kršenja svih pravila u okršajima s VRS (Holandski institut za ratnu dokumentaciju)
· Svi papagajski ponavljaju reči drugih, ali niko ne pokazuje čvrste dokaze. Primećujem da ljudi žele da po svaku cenu dokažu da je genocid počinjen (kapetan Shuten, oficir UN u Bratuncu)

Stotinak intelektualaca iz SAD, Evropske unije, Izraela i Rusije uputilo je prošle nedelje apel parlamentu i predsedniku Srbije da ne usvajaju rezoluciju o Srebrenici kojom bi optužili sopstveni narod i „zacementirali propagandnu priču čije ključne komponente nemaju uporišta u činjenicama“.

Potpisnici apela, među kojima su ugledni evropski i američki profesori, novinari, bivše diplomate, samo su deo velikog kruga ljudi koji sumnjaju u “zvanične” verzije događaja koje kreiraju moćne države i institucije, tvrdi politikolog Aleksandar Pavić, koji godinama prati i analizira izveštavanje stranih izvora o ratovima na prostorima bivše Jugoslavije.

Važnost Srebrenice je prevazišla nacionalne i regionalne granice, ona se pretvorila u suštinsko civilizacijsko pitanje: da li propaganda može da prinudi jedan narod da prizna zločin koji nije počinio - kaže Pavić. Kritički intelektualci na Zapadu kažu da je parola „Moramo sprečiti novu Srebrenicu“ postala standardni uvod u „humanitarne“ vojne intervencije širom sveta, od Kosova, preko Iraka do Konga. A propagandni metodi razvijeni u „slučaju Srebrenica“, tvrdi on, upotrebljeni su i za opravdavanje totalitarnih, takozvanih „antiterorističkih“ zakona koji postaju povod za oduzimanje slobode i neograničeno držanje u pritvoru bez presude, čak i bez znanja pritvorenog zbog čega je iza rešetaka.

Najžešći momak Srebrenice
Pavić je dugo živeo u SAD gde je i diplomirao na prestižnom Berkliju, a devedesetih se vratio u domovinu koja je pucala po šavovima. Zahvaljujući dobrim kontaktima s obe strane okeana, bavio se konsultantskim poslovima, jedno vreme bio je savetnik u kabinetu Biljane Plavšić, a sarađuje s uglednim centrima za istraživanje geopolitike u SAD. On naglašava da je manipulacija informacijama o Srebrenici započela istog trenutka kada i rat u Bosni. Jugoslovenski ambasador u UN, Đokić, grubo je sprečen 1993. da predstavi Generalnoj skupštini i Savetu bezbednosti izveštaj o etničkom čišćenju Srba u Srebrenici i okolnim selima, s imenima više od hiljadu ubijenih civila. Te žrtve za svet ne postoje, iako je njihov konačan broj veći od tri hiljade.

Ali, kad je Vojska RS prešla u kontraofanzivu većina zapadnih medija počela je da izveštava o humanitarnoj katastrofi civila muslimana u Srebrenici, koja je ubrzo proglašena za demilitarizovanu zonu pod zaštitom UN. Međutim, ona je, kao i ostale zaštićene zone, postala uporište Armije BiH, s prekaljenim borcima koji nisu razoružani - kaže Pavić. - O tome piše i reporter "Vašington posta" u februaru 1994:
„Ratni trofeji Nasera Orića nisu okačeni o zid njegovog udobnog stana. Oni su na video-kasetama: Spaljene srpske kuće i bezglavi srpski muškarci, sa njihovim patetično zgrčenim telima. „Morali smo da upotrebimo hladno oružje te noći“, objašnjava Orić, dok se scene mrtvih muškaraca iskasapljenih noževima smenjuju na njegovom „soni“ televizoru. Obučen je od glave do pete u maskirnu uniformu, sa grbom Armije SAD ponosno prišivenim preko srca. Komandant Orić je najžešći momak u ovom muslimanskom gradu, Srebrenici, koju je Savet bezbednosti UN proglasio zaštićenom bezbednom zonom“

Pavić ističe da ovakve reportaže s terena nisu izazvale značajniji utisak u javnosti, jer ih je bilo neuporedivo manje od redakcijskih komentara o humanitarnoj katastrofi, i podseća: - Nezapažen je bio i Butros Gali, tada generalni sekretar UN, koji je u izveštaju iz maja 1995. upozorio: „Poslednjih meseci, snage (Izetbegovićeve) Vlade su bitno povisile nivo vojnih aktivnosti u većini zaštićenih zona i njihovoj okolini, a mnoge od njih uključene su u šire vojne kampanje. Vlada drži znatan broj vojnika u Srebrenici, što u ovom slučaju predstavlja kršenje dogovora o demilitarizaciji...”

To je 2002. potvrdio i izveštaj Holandskog instituta za ratnu dokumentaciju, sačinjen od svedočenja vojnika Holandskog bataljona, pripadnika UNPROFOR u srebreničkoj zaštićenoj zoni. Izveštaj je otkrio i američku ulogu u snabdevanju ekstremnih muslimanskih snaga i doveo do pada holandske vlade - kaže Pavić. - U njemu piše da je demilitarizacija enklave bila je mrtvo slovo na papiru i da se snage Armije BiH nisu uzdržavale od "kršenja svih pravila u okršajima s VRS".

U julu 1995, došlo je do neočekivanog obrta: brojna i dobro naoružana 28. divizija povukla se iz Srebrenice, a za njom je krenula i kolona civila. U većini zapadnih medija ubrzo se pojavila priča da su ogromne snage VRS masakrirale civile u zaštićenoj zoni Srebrenice, a licitiralo se brojevima od 8.000 do 10.000 ubijenih. Međutim, Pavić podseća da je Majkl Evans, iskusni i cenjeni vojni dopisnik londonskog „Tajmsa“, demantovao tu priču: „Postoje izveštaji da je do 1.500 Srba učestvovalo u napadu na Srebrenicu, ali su obaveštajni izvori ocenili da je glavni napad izvelo oko 200 ljudi, sa pet tenkova. Bila je to operacija prilično niskog nivoa, ali iz nekog nerazumljivog razloga, vojnici Vlade BiH nisu pružili preveliki otpor“

Naš sagovornik citira i svedočenje portugalskog oficira Karlosa Martinsa Branka, jednog od glavnih posmatrača UN u Srebrenici: „Muslimanske snage nisu čak ni pokušale da iskoriste svoju prednost u teškoj artiljeriji... U ovoj situaciji, s obzirom na medijsku pažnju vojni otpor bi doveo u opasnost sliku 'žrtve' koja je tako pažljivo građena.“

Što više mrtvih, to bolje
Sami insajderi iz Srebrenice dali su najbolja objašnjenja neočekivanog povlačenja jakih snaga 28. korpusa - kaže Pavić. - Ibran Mustafić, osnivač SDA u Srebrenici i poslanik u skupštini Federacije BiH, u intervjuu 1996. je rekao: “Scenario za izdaju Srebrenice je svesno pripremljen. Nažalost, u taj posao su umešani bosansko Predsedništvo i komanda Armije”. On je naglasio da su napadi iz zaštićene zone bili “svesno davanje povoda srpskim snagama da napadnu”, a da su tragični scenario napravile “ličnosti koje su u leto 1995. napustile Srebrenicu bez ogrebotine”. Zbog ovakvih izjava na Mustafića je organizovano nekoliko atentata, a još veći skandal je izazvalo svedočenje Hakije Meholjića, nekadašnjeg šefa policije u Srebrenici. On je otkrio da je cilj povlačenja 28. divizije bio sračunat da dovede do što većeg broja žrtava, da bi se dobio povod za NATO intervenciju - kaže Pavić. - Meholjić je otkrio da je Alija Izetbegović delegaciji iz Srebrenice rekao: “Klinton mi je nudio i u aprilu 1993. da četničke snage uđu u Srebrenicu, izvrše pokolj pet hiljada muslimana i tad će biti vojna intervencija”. Kad je Izetbegović pokušao da ovo demantuje, Meholjić je kao svedoke pozvao još sedmoricu ljudi koji su prisustvovali sastanku.

O pometnji među narodom koji se povlačio za 28. divizijom Armije BiH iz Srebrenice, pisao je i Džonatan Ruper iz BBC: “I holandski mirovni kontingent i obaveštajni oficiri britanskih specijalnih jedinica SAS, koji su se nalazili u gradu kad je pao, bili su svedoci ogorčenih borbi između samih muslimana u Srebrenici kratko vreme pre nego što su Srbi ušli. Takođe postoje izveštaji da je znatan broj poginuo prelazeći minska polja koja je njihova strana postavila.”

Očevidcima začepljena usta
Međutim, ovakva svedočenja potonula su u zaborav, kaže naš sagovornik, za razliku od optužbi za nikada dokazano ubistvo 8.000 civila. Odmah posle pada Srebrenice, u julu 1995, naslutio sam da priču o njoj neće kreirati očevici s terena, već ratni propagandisti iz kabineta - kaže Pavić. - S dvojicom britanskih paralamentaraca i princezom Lindom Karađorđević, u taj gradić sam stigao nekoliko dana pošto su ga napustile Orićeve snage. Dok smo se približavali džamiji koju je zarušila artiljerija, videlo se da je ona na parlamentarce ostavila jak utisak, na licima im se čitala osuda Srba koji gađaju verske objekte. Međutim, kad smo ušli u džamiju, zaprepastili su se kad su na zidovima videli ratne mape, postere mudžahedina i grafite na arapskom. Shvatili su je bogomolja bila i vojni objekat.

Britanski parlamentarce je još više iznenadilo kad su videli da su istu zgradu delile mirovne snage UN i Orićeva 28. divizija, a u Bratuncu su im pokazani sveži grobovi srpskih boraca poginulih u borbi s tom velikom i dobro naoružanom jedinicom koja se pod borbom probijala ka Tuzli. O svemu su odmah telefonom obavestili britanske medije, ali već iste večeri pozvani su iz Londona - seća se Pavić. - Posle tog razgovora potišteno su rekli: „Naređeno nam je da više ništa ne govorimo za medije“. Shvatili smo da nešto vrlo loše sprema.

I zaista, nekoliko dana po ulasku VRS u Srebrenicu na Zapadu je započela medijska kampanja u kojoj su srpske snage optužene za masakr desetak hiljada civila. Najava u „Boston gloubu“ iz jula 1995. tipičan je primer dezinformacije tog vremena: ”Klintonova administracija još uvek nije došla do nezavisnih potvrda o zločinima u Srebrenici, ali ne sumnja da su se oni ipak desili...” - citira Pavić. - Dakle, ili je Klintonova administracija bila u dosluhu sa organizatorima „zločina“, pa je pre svih drugih znala da se on desio, ili je unapred znala „scenario“ po kojem će teza „počinjenog zločina“ biti razrađena.

U medijskoj kampanji o zločinu, iako ga niko nije video ni čuo, ostale su nezapažene reči holandskog kapetana Shutena, jedinog oficira UN u Bratuncu u vreme navodnog masakra: „Svi papagajski ponavljaju reči drugih, ali niko ne pokazuje čvrste dokaze. Primećujem da u Holandiji ljudi žele da po svaku cenu dokažu da je genocid počinjen“. Skrajnut je i izveštaj visokog komesara UN za ljudska prava Henrija Vilenda, koji je posle petodnevnog ispitivanja izbeglica u Tuzli rekao: „Nismo našli nikoga ko je svojim očima video neki zločin“.

Vrhunac propagandne kampanje bilo je „otkriće“ tajanstvenih satelitskih snimaka koji su navodno prikazivali masovne grobnice - kaže Pavić. - Srebrenička istraživačka grupa, koja je nekoliko godina kasnije okupila istaknute američke naučnike, bivše oficire i diplomate, zaključila je: „Medlin Olbrajt je 10. avgusta 1995. pokazala neke satelitske fotografije na zatvorenoj sednici Saveta bezbednosti, u prilog denunciranja bosanskih Srba, uključujući i jednu fotografiju koja pokazuje ljude - navodno bosanske muslimane blizu Srebrenice - okupljene na stadionu, kao i snimak navodno napravljen malo posle toga, koji pokazuje obližnju poljanu sa uznemirenim zemljištem. Ove fotografije nikad nisu javno objavljene, ali čak i da su verodostojne, one nisu nikakav dokaz ni streljanja ni zakopavanja tela“.

Olbrajtova prevarila UN
Pavić ukazuje da je specijalno za navodne snimke iz Srebrenice smišljen i novi termin “uznemireno” zemljište, što bi moglo da znači da je zemlja prekopavana ili nešto slično: - Međutim, svi ljudi koji su profesionalno i objektivno izveštavali o Srebrenici, bilo da su diplomate, novinari ili oficiri UN, potpuno su skrajnuti, onemogućeno im je da profesionalno napreduju - kaže Pavić. - Jedan od takvih bio je i Filip Korvin, najviši zvaničnik UN u BiH u doba srebreničkih događanja koji kaže: “Cifra od 7.000 ubijenih, kojom se često barata u međunarodnoj zajednici, jeste jedno neodrživo preterivanje. Prava cifra je verovatno bliža broju od 700...”

Kad mrtvi glasaju
Ničim dokazano ubistvo hiljada civila iz Srebrenice dovelo je i do stvaranja Haškog tribunala, o kome je Ričard Holbruk za BBC rekao: „Shvatio sam da je Tribunal za ratne zločine vrlo dragoceno oruđe. Upotrebili smo ga da bismo iz dejtonskog procesa isključili dva najtraženija ratna zločinca u Evropi i da opravdamo sve što je usledilo.”

Ne postoji nijedan dokaz da je 8.000 ljudi ubijeno u Srebrenici - ističe Pavić. - Međutim, izveštaj Međunarodnog crvenog krsta od 13. septembra 1995. nedvosmisleno ukazuje gde je završilo 5.000 „nestalih“: „Oko 5.000 muslimanskih vojnika iz Srebrenice napustilo je enklavu pre njenog pada. Muslimanska Vlada je priznala da su ti vojnici prekomandovani u druge jedinice njihovih oružanih snaga.“ Vlada Alije Izetbegovića, naravno, nikada nije obelodanila imena tih vojnika, tako da oni nisu skinuti sa spiska nestalih!

Uočeno je i da je na izbore u Federaciji BiH izašlo i oko tri hiljade "pokojnika" iz Srebrenice, ali kad je Vlada RS zatražila biračke spiskove radi upoređivanja sa spiskom nestalih, misija OEBS odbila je da im pruži uvid u te podatke. Pavić je tada bio savetnik u kabinetu Biljane Plavšić, pa se lično uverio koliko je teško doći do istine u Bosni: - Biračke spiskove nismo dobili, sa obrazloženjem da OEBS „nema novčana sredstva da ih izvuče iz arhiva, koji su razbacani širom Federacije BiH“.

Istovremeno, američka NVO iz Bostona „Lekari za ljudska prava“ počinje da iskopava masovne grobnice i objavljuje rezultate, bez prisustva RS i ikakvog međunarodnog nezavisnog nadzora i verifikacije. RS nije mogla da reaguje na pravi način, jer je i dalje bila pod ogromnim pritiskom, naročito zbog prisustva ogromne sile od 50.000 dobro naoružanih stranih vojnika. Međunarodne snage obezbeđivale su iskopavanje grobnica koje su vezivane za Srebrenicu i do kraja iskopavanja su strogo zabranjivale pristup predstavnicima iz RS.

Lud za krivca, normalan za svedoka
Krajem 1996. Haški tribunal je diskretno preuzeo kontrolu nad daljom istragom od UN, iako su ga formirale države koje su imale direktnu ulogu u balkanskim sukobima i jasne političke ciljeve - kaže Pavić. Od samog početka tužioci Tribunala su izjavljivali da su Srbi masakrirali na hiljade muslimanskih muškaraca iz Srebrenice, a proces istrage masovnih grobnica je fatalno kompromitovan od 1997, kad je istragu masovnih grobnica preuzela Međunarodna komisija za nestala lica, koju je osnovala Izetbegovićeva Vlada i čiji rad nije kontrolisala nijedna nezavisna međunarodna institucija!

Ali, pošto ni iskopavanja grobnica udaljenih i sto kilometara od Srebrenice nisu uspela ništa da dokažu, kao krunski dokaz navode se svedoci, pre svega Dražen Erdemović, pripadnik 10. diverzantskog odreda. - Reč je o Hrvatu iz Tuzle koji tvrdi da se u više navrata borio za Armiju BiH i snage bosanskih Hrvata, HVO, a na kraju i u VRS - podseća Pavić. - Erdemović tvrdi da je njegova osmočlana grupa primila naredbu da pogubi muslimane na vojnom gazdinstvu Branjevo kod Pilice od strane jednog potpukovnika, ali taj oficir nikada nije imenovan. On kaže da su pripadnici njegove grupe primili 12 kilograma zlata, ali nije mogao da se seti od koga. Priznao je da je za pet sati sam streljao 1.200 ljudi, ali je na navedenoj lokaciji nađeno oko 120 tela. Tribunal smatra da Erdemovićevo mentalno stanje ne dozvoljava da mu se sudi, ali njegova svedočenja smatra verodostojnim, a Srbija bi trebalo da na osnovu njih prizna krivicu!

Pavić ne smatra da je „slučaj Srebrenica“ stvoren zbog ljubavi prema muslimanima ili mržnje prema Srbima, već zbog pragmatičnih vojno-političkih ciljeva Zapada: - NATO je tražio povod za intervenciju i dolazak na Balkan i bila mu je potrebna dovoljno velika cifra mrtvih da uznemiri i mobiliše javno mnjenje - kaže Pavić. - Prvo su stvoreni “slučajevi” u ulici Vase Miskina i na pijaci Markale, za koje se danas zna da su nameštaljka, a vrhunac je bila priča o “genocidu u Srebrenici”, koji je prethodnica “masakra u Račku”, posle koga je bombardovana Srbija.

Pavić podseća da je dokaz za to pismo iz 2000. koje je Vili Vimer, tadašnji predsednik Parlamentarne skupštine OEBS, uputio tadašnjem nemačkom kancelaru Šrederu sa konferencije o Balkanu i proširenju NATO, koju je u Bratislavi organizovalo ministarstvo spoljnih poslova SAD: - Vimer je citirao američke zvaničnike koji su rekli da je svrha NATO bombardovanja 1999. bila da se ispravi greška generala Ajzenhauera iz 1945, kada nije stacionirao vojsku u ovom delu Balkana. Sada žele da Srbija prizna krivicu i da Srbi podrže ovu verziju kako bi američka administracija sakrila svoj zločin.

Ko pita mora da se seli
Pavić podseća da je američki novinar Džordž Pamfri odmah posumnjao u „satelitske snimke masovnih grobnica“ uvrštene u dokumentaciju UN o Srebrenici koja će biti pod embargom sledećih pola veka: - Pamfri je otkrio da Medlin Olbrajt nije Savetu bezbednosti pokazala originalne snimke. On je u članku pitao: „Gde je originalna fotografija koju su snimili izviđački avioni? Objavljena fotografija nosi naknadno pridodatu oznaku „Moguće masovne grobnice“. To znači da su podaci o vremenu i mestu koje je snimljeno, koje izviđačka kamera automatski unosi, izbrisani s fotografije, dok su strelice i druga tumačenja toga šta je to što treba da se vidi, naknadno uneseni na samu fotografiju. Kako iko može da zna da je fotografija snimljena blizu Srebrenice? Radoznali novinar je skupo platio ceh svoje profesionalnosti - morao je da se preseli u Evropu jer više nije mogao da objavljuje nigde u Americi.

B. Subašić

Pitanje nedeljivosti bezbednosti treba rešiti jednom i zasvagda

Svaka saradnja može biti uspešna samo ukoliko se razvija na principima ravnopravnosti, uzajamnog poštovanja i uzajamne koristi.

Tokom poslednjih nedelja, kao dodirom (ne)čarobnog štapića, u Srbiji se razvila velika debata o članstvu u NATO. Sa čuđenjem primećujem da su u zemlji iz nekakvih izvora formirane mnogobrojne ekspertske strukture koje promovišu pozitivno rešenje ovog pitanja kao prioritetni zadatak spoljne politike.

Srbija sarađuje sa NATO-om, kao što to čini i Ruska Federacija u skladu sa usaglašenim programima saradnje. Pod uticajem pozitivnih promena u svetu transformiše se i alijansa. Sada se razrađuje njena nova strateška koncepcija koja izlazi iz okvira čisto odbrambenih ciljeva. Pa ipak, nesporna je činjenica da je NATO najpre vojna organizacija koja je pozvana da rešava svoje zadatke pre svega putem ratovanja.

Članice NATO-a ljubazno pozivaju Srbiju da im se pridruži. Pri tome ne akcentuju uslov koji je neprihvatljiv za svakog Srbina – prijem u vojni savez „kastrirane“ Srbije. Bez Kosova. Slomljene Srbije, koja se odriče svoje istorije i svetih grobnica junačkih predaka koji su formirali srpsku naciju. Pozivaju je da ide u „budućnost“ u svojstvu nekog koga vode i ko ne vidi iza sapi onih drugih kuda vodi put; a i ti drugi katkad više i ne pretenduju na očuvanje deklarisanog suvereniteta.

Već sam imao mogućnost javno da primetim da je istorija odnosa Srbije i NATO-a tragična. Agresija iz 1999. godine isto toliko je protivpravna (odsustvo odluke SB UN o primeni sile) koliko i vojne operacije u Iraku 2003. godine, za koje je T. Bler odgovarao pred istražnom komisijom. Posle Drugog svetskog rata prvi put bombardovanju je (posle provokacija u Račku) podvrgnuta jedna evropska država. Slovenska, pravoslavna. Nisu jednostavno bombardovali Srbiju. Bombardovali su svaku srpsku porodicu. I bombama, i politički, i moralno. Politički bombarderi i sada nadleću nad zemljom.

Ponoviću ono što sam i ranije rekao: pitanje odnosa sa NATO-om treba da rešavaju sami Srbi. Pri tom, uzimajući u obzir političku i istorijsku pozadinu, važno je znati mišljenje svih stanovnika Srbije. I to treba učiniti u skladu sa njenim Ustavom, zakonodavstvom, ustaljenom praksom.

Svaki Srbin treba da zna zbog kojih to interesa naroda i države zemlja treba da postane članica ovog bloka. S tim u vezi, uzimajući u obzir prirodu NATO-a, pre nego što se donese bilo kakva odluka poželjno je objasniti kakve odbrambene zadatke Srbija može da reši u sastavu ovog vojnog saveza. Završetkom „hladnog rata“ opasnost od vojnog sukoba krupnih razmera čini se nerealnom. Za rešavanje svih sadašnjih problema Beograd dosledno ističe korišćenje isključivo političko-diplomatskih instrumenata (za razliku od, uzgred budi rečeno, nekih suseda). A šta ako u kontekstu današnje realnosti odjednom izbije žarište u kome se sprovode akcije uz upotrebu sile? Na čijoj će strani biti eventualni saveznici? Što se toga tiče, ja nemam sumnje.

Poznata je činjenica da je Balkan i dalje nestabilan region Evrope. Potrebni su međunarodni napori radi jačanja bezbednosti. U kakvoj su korelaciji ocene Srbije i NATO u ovoj sferi? I opet – glavni neurološki čvor – Kosovo. NATO smatra da se situacija na toj teritoriji stabilizuje i smanjuje brojnost Kfora. Srbija se ne slaže sa ocenom NATO-a i smatra da smanjenje Kfora umanjuje nivo bezbednosti u pokrajini.

Kfor (borbena struktura) trenira Kosovske bezbednosne snage, predstavljajući ih kao civilnu komponentu. Nenaivni Srbi vide u KBS nelegitimnu vojnu formaciju koja pokušava da se transformiše u srž budućih vojnih snaga. Njihovo postojanje neće doprineti stabilnosti u regionu. Kfor deklariše svoju statusno neutralnu poziciju na Kosovu. Srpski stanovnici pokrajine ne dele takvu ocenu koju sebi daju pripadnici snaga NATO-a, uzimajući u obzir nedavne sukobe i incidente. Kakvu će poziciju zauzeti Kfor u vezi sa „strategijom za severno Kosovo“? Odgovor je očigledan svima.

Beograd polazi od toga da opštinski organi, koji su izabrani u maju 2008. godine, predstavljaju legitimne strukture samoupravljanja. Komandant južnog krila NATO-a izjavio je da srpske „paralelne institucije“ predstavljaju pretnju bezbednosti u regionu. Opet se tu nešto ne slaže. Uostalom, postoji li bar jedna tačka ovog za Srbiju vitalnog pitanja u kojoj je ona makar blizu NATO-a?

Situacija u regionu: nedavni izveštaj obaveštajnih službi SAD, vodeće članice alijanse, o situaciji na Balkanu takođe ne donosi optimističku slogu u sličnosti prilaza rešavanju postojećih problema u sferi bezbednosti. Ne ide. Još i zameraju Srbiji što razvija političke i ekonomske odnose sa Rusijom. Srbija će morati da se odrekne svojih prilaza da bi bila primljena u NATO. Niko mi nije rekao da je ona spremna na to.

Svaka saradnja može biti uspešna samo ukoliko se razvija na principima ravnopravnosti, uzajamnog poštovanja i uzajamne koristi. NATO je stvoren radi zaštite suvereniteta i teritorijalnog integriteta zemalja članica, ali pritom alijansa je silom otkinula deo srpske teritorije. Postoji mišljenje da bi u okviru ove organizacije Beograd mogao da ne dozvoli sprovođenje politike koja bi bila štetna za interese Srba, i onih na Kosovu i u BiH. Ja sumnjam u to. Pre će biti da bi se pojavio dodatni pritisak na Beograd u cilju nametanja onih linija koje povlače vođe alijanse.

Razume se, postoje oblasti u kojima Srbija može da razvija saradnju sa NATO-om u svom interesu, što ona i čini. Smatra se da za to postoje dodatne mogućnosti. Međutim, to ne menja činjenicu da je za sada više nepodudaranja nego podudaranja. Vlada zemlje to dobro shvata. Sasvim nedavno ministar V. Jeremić je na konferenciji o bezbednosti u Minhenu ponovio da Srbija ne planira da ulazi u bilo kakav vojni savez.

Nameće se pitanje – o čemu je onda reč? O ulasku u NATO kao cilju radi cilja ili o smirivanju postojeće zabrinutosti? I zar nema drugih načina da se ona otkloni? Ima. To je inicijativa predsednika Rusije Dmitrija Medvedeva o Sporazumu o evropskoj bezbednosti. Njen smisao je stvaranje homogene sredine bezbednosti na evroatlantskom području. Jedinstvene za sve. I za članice NATO-a i za one koje to nisu. I za članice drugih organizacija (OEBS, EU, Organizacija sporazuma o kolektivnoj bezbednosti i dr.) i za one koji nisu članice ovih struktura. Svi u jednom. U jednom nedeljivom bezbednom prostranstvu. Svi deklarišu privrženost ovom principu. Mi pozivamo da se njegovom poštovanju dodeli obavezujuća snaga. I da se formira odgovarajući mehanizam implementacije. Pitanje nedeljivosti bezbednosti treba rešiti jednom i zasvagda, izjavio je S. Lavrov na spomenutom forumu u Minhenu. Posle toga moći ćemo da se u punoj meri usredsredimo na pozitivni dnevni red.

Ideja je naišla na odaziv. Ona se razmatra. Sa njom se slažu, između ostalih i Srbija.
Ali, kao dodirom (ne)čarobnog štapića, razvila se velika debata o članstvu u NATO-u.


Ambasador Ruske Federacije u Srbiji
Aleksandar Vasiljevič Konuzin

The Albanian Racism towards its neighbours is based on historical falsifications

Translated from Macedonian by Zhivko Apostolovski

From the Macedonian daily newspaper Vest - 25.02.2003

Vitomir Dolinski: An Interview with the Persecuted Albanian Academic Professor Dr. Kaplan Resuli-Burovich

VD: - You are regarded as a unique, albanian Mandela, but also as a political prisoner-record holder on the Balkan. For the insufficiently informed, at the beginning, tell us briefly about this?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - In former Yugoslavia I was sentenced two years strict imprisonment, allegedly for propaganda against the socialism and the �brotherhood and unity�. After I served the punishment to the last day in the jail Idrizovo, wishing to escape to the Soviet Union I got stuck in Albania with which the USSR exactly those days severed its diplomatic relations. After the ten-year internment I was arrested by the albanian authorities and sentenced 43 years of a most monstrous imprisonment, again allegedly for antigovernment propaganda, in possession of some revolver without license, preparing to escape and for insulting the investigator. Thus, in total I am sentenced 45 years, of which 37 for antigovernment propaganda, with which I think that I am the most heavily sentenced political prisoner on the Balkan and maybe I am a unique world record holder. Actually, if it wasn�t for the (political) changes in Albania I would probably have still been in jail today. To this sentence needs to be added the severed marriage in Yugoslavia, in which fortunately I didn�t have any children and also the second marriage, in Albania, in which I had two children. During the whole time of my incarceration, not only that I wasn�t allowed to see my children, but I didn�t even know if they were alive. No one was allowed to visit me, or to give me a piece of bread. Not even the other prisoners. Those who did that were punished and the poet Gani Shkudra, who came to see me, not only that they didn�t allow him to see me, but in front of the jail, on the spot, they arrested him and sentenced him with 10 years imprisonment, allegedly for political propaganda. The only transgression attributed to him in the accusation is recorded as: �he had gone to the jail Burel to see the public enemy Kaplan Resuli and brought him bread�. While I was languishing in the infamous jail Burel, ten times they skinned me alive, literally, wanting from me to abandon my yugoslavian (montenegrin) citizenship, the yugoslavian (montenegrin) nationality, my ideals, even my children. They were forcing me to declare myself an Albanian, not only as citizen, but in nationality (ethnicity). Several times they attempted to liquidate me, even after I was released from jail, three times they have attempted to assassinate me � twice in Tirana and once in Geneva. The Albanians themselves, not only my friends, but even the others who were antagonistic towards me, while I was in my jail cells, pronounced me an albanian Mandela. Even my most open adversary, the albanian writer Ismail Kadare, those days, the beginning of the nineties, in his attempts to befriend the european circles and Amnesty International who were involved in my freeing, did not shirk from naming me a martyr and a hero of Albania.

VD: - Before we turn towards that period and to Your specific relationship with the most famous, but undoubtedly the most controversial person of the albanian academy, as well, Ismail Kadare, lets return to the most important phases of your creative activities which led to Your wider literary and scientific affirmation?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - In Dubrovnik in 1952 I published the poem �Bojana� in which I openly named Yugoslavia and Albania, Golgotha, in which the people struggle and suffer. I was instantly called on the phone by my �countryman� Milovan Gjilas who then threatened me that he will squeeze my head so hard that instead of singing I would begin to wail. And it turned out thus. I hear in Yugoslavia he is regarded as the No.1 dissident. If truly there is no other person, then I know that I was that at least a little bit before him.

VD: - Your first jail sentence, unfortunately, occurred to You in Macedonia, where for some time in that period You worked as an educator?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - Yes, I was a tutor in Tetovo when they arrested me. As it can be seen from the charges, in Macedonia I had done nothing wrong. I was accused that, allegedly, I had been involved in an antigovernment propaganda in Montenegro. And because I was and am a montenegrin citizen, the court proceedings should have been there, in my birth town of Ulcinj. The reason for my prosecution in Tetovo was that there I didn�t have any relatives and UDBa (yugoslavian state security), which knew that I am absolutely innocent, was afraid that my prosecution among my Ulcinj people could provoke some unwanted problems. For that reason it ordered my prosecution in Tetovo, behind closed doors. Although I am not from Tetovo, the people of this town, especially my students knew me well, as a professor and as a writer. Along the streets of the town from the court to the jail I was greeted with an open support from many of them and most likely for many of them it will be interesting to know that the key UDBa witness against me was then their collaborator, now allegedly a big fighter for the albanian cause, Adem Demaçi. The state prosecutor in his concluding talk, accusing me as �agens spiritus� of the yugoslavian youth against the regime and seeking to be charged as such, stated that I had been and hoped that I will continue to be in future, as well, a �constructive citizen� of Yugoslavia. It is interesting that Fatos Nano (albanian socialist premier) after my release from jail, here in Geneva described me as a �constructive citizen� of Albania, asking me to return there, in Tirana.

VD: - Your first more significant life�s disappointment, You said, implanted in You the idea to leave for the Soviet Union, but fate wanted again to play with you in a brutal fashion and �retain� You many years in the albanian jail Burel?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - True, that was some time after my completion of the jail sentence in Idrizovo. Burel was not a jail, but a place of horror. While in Idrizovo they would say �You are not here for us to fatten you up, but to count your bones� in Burel it was: �This place is called Burel, where one can get in, but can not get out�.

VD: - The numerous works which You wrote here most likely helped You to strengthen your spirit and, eventually, to survive. Actually, exactly here is created your most famous work, the novel �Treason�?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - From approximately 200,000 pages written during those thirty years, half of them I succeeded in transferring out of jail and to have them here, in Geneva. The other part was taken from me by the authorities and I have no idea what has happened with them. The novel �Treason�, otherwise, the Albanians themselves proclaimed it as a masterpiece of the albanian literature. One of the most eminent albanian critics, Prof. Tajar Zavaljani, even described it as the only worthy work published in Albania after World War II. That type of reception for the novel in Albania and amongst the albanian diaspora perturbed Enver Hoxha (Hodzha) who was attempting to establish his likeminded relative Ismail Kadare as the greatest albanian literary. That is why all of a sudden they �discovered� that I had not written the novel, attempting even to physically eliminate me, but it had been the work of Adem Demaçi (Demaky), for whom they were hoping that, in the meantime, he would perish in the yugoslavian jails. Since Demaçi got out of jail alive and I also survived, now, via the printed media, they have widened a campaign against me, unseen in the history of mankind, which, imagine, the novel had been written for me by UDBa, in order to establish myself with it in Albania and thus usurp the government from Enver.

VD: - Thus far twice, in similar context, You mentioned Kadare and I would like to remind You of 1991 when Amnesty International, as well, engages in the requests for Your release from jail and, absurdly, the one who attempted to block it was none other, but Kadare. How, actually, could that be explained?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - Kadare is catapulted in the West by Ramiz Alija and the widow of Enver Hoxha, with a well planned mission. At that time it was only one of his missions � to diminish my credibility amongst the albanian public and the diaspora, fearing that I may unmask them, spoiling their future plans. For that reason, not only in private, as was the case with Adem Demaçi, but also publicly, at meetings and via the printed media he barked against me and would accuse me, as they were instructing him from Tirana. Kadare and Demaçi are the main conspirators in of the most monstrous demonstrations in the history of mankind, when they spurred the albanian professors and students at Prishtina university to demonstrate in February 1991 against my release from jail.

VD: - On the subject �Kadare� You have up till now written much, to which special attention in the albanian public, but also in the european community have attracted Your books �The true face of Ismail Kadare� and �The lies do not alter the truth�. When, actually, began Your rivalry and what is, as You have mentioned, his well planned mission?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - In these books, actually, with documents and with facts, but also with his own self confessions, I have proven that he is catapulted in the West as an agent of Sigurimi (albanian state security), because he was that from always. As a principal ideolog of Enver, with secret interpretations on our works he was �passing judgment� for our maltreatments, internments and arrests. Actually, this was publicly stated, on Albanian Radio-Television in 1996 by the former head of Sigurimi, Zylfiar Ramizi, verifying that Kadare was in their service under the pseudonym General. He was a provocateur trained by Sigurimi to accuse anyone who, according to him, stood in his way, as he did that with me. And why? Because academic professor Dimitar Suterilji, in his principal paper which he read out at the second Congress of Albanian Writers, placed my name and novel before his. At one plenum of the Union in 1966 I openly criticised him, which enraged him, as he was not used to being criticised. Much later, after my release from jail, a major from Sigurimi involved in my arrest openly declared that, although totally innocent, they had arrested me because they had received a secret 12-page long accusation against me and my activities, exactly from Kadare. In the meantime, he totally put his pen and talent in the service of his benefactor Enver whose political speeches he was transforming into poems and novels. I don�t know if you are aware of the fact that Kadare published a complimentary poem lauding Enver�s �patriotic� dog, which somewhere at the border catches and pulls apart some unfortunate Albanian, only because the poor soul attempted to escape from Enver�s paradise. These are only a few pieces of evidence about the moral profile of the �great� literary and �certain� Nobel prize winner Ismail Kadare, whose main preoccupation today is to poison and deceive the West with the albanian historical falsifications about the alleged famous illiryan-albanian past and culture, which, what absurdity, had suffered multi-centuries harm from the activities of its surrounding barbaric �slavic� peoples.

VD: - This is, I think, an opportune moment to begin our discussion for Your third, certainly an important segment, as well, of Your writings � the scientific-research work. You have published numerous works from the sphere of the albanian historiography and linguistics, which brought You significant prestige, scientific titles and also an honorary membership in the Albanian Science Academy. When did actually begin Your scientific interest for the Albanology?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - Already in 1995 at the university of Skopje it became clear to me that there will not be peace on the Balkan until the albanian question is clarified. For that reason I switched from the law faculty to the albanological studies and here, contrary to what was being said and written not only by the albanian, but also by our, yugoslavian scholars, contrary to what is being taught not only in the albanian language schools (in Albania, as well as in Macedonia), but also in the schools of �south-slavic� languages, I discovered that not only the Albanians are not autochthonous people, but they are also not related in any way to the Pelasgians or the Illyrians. Understandably, not one of the professors in albanology has said this to me. They still continued with the tale that allegedly Albanians are autochthonous pelasgo-illyrian descendants. I discovered that by chance, studying the albanian language, which, all agree, is of the type SATEM. According to that global division of languages, researching the illyrian language I discovered that it is of the type KENTUM. The most elementary logic was saying to me that one SATEM language can not be a direct descendant, not even a kind of derivative of some KENTUM language, without a change of its substrate. Since the albanian language does not have any changes in its substrate, that means that the Albanians can�t be, under any circumstance, genealogical descendants of the Illyrians. Later I discovered this, as well, in the works of the world renown professors and scholars Paul, Hirt, Vaigand, Tomashek, Georgiev, Puscariu and many others, who with numerous scholarly arguments, linguistic and historical, have proven that the Albanians not only do not have anything in common with the Illyrians, not only that they are not autochthonous at any place in the Balkan, but they are not even autochthonous in the territories of modern day Albania. Vaigand for example has formulated 12 arguments. To all of those I�ve added another five. Unfortunately, these scientists are not being mentioned in (the study) Albanology, nor in Albania, nor are they mentioned in Yugoslavia, or in Macedonia, because the albanian professors consciously hide the truth about the origins of the Albanians and, instead of it (the truth), to their pupils and students they serve up the lies about their autochthony and illyrian origin. Via those lies they poison the whole nation. This is not done accidentally, but with the aim to incite the Albanians against the neighbouring nations, thus, hooking them on the �fishing line� of some invented, wide ethnic territories, to use them as cannon fodder for the interests of some criminalised leaders and the international Capital.

The primary motive that inspired me to oppose the albanian pseudo science about their illyrian origin was the truth, the love for the truth, my special inclination towards it, but second and equally as important motive was the fact that, watching the Albanians being breast-fed with chauvinism and racism, are being encouraged to fight their neighbouring peoples (nations), I was hoping that if the truth is explained to them, they will move away from the tales, legends and myths about their autochthony and illyromania, thus ceasing with their inexcusable and baseless hatred towards their neighbours.

VD: - How did the albanian public receive Your albanological research and discoveries?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - Once even Enver Hoxha was forced to admit that the albanian science lacks scientific objectivity. The albanian poet Mimoza Erebara in the Science Academy asked them directly what was the situation with my scientific discoveries. They had told her: �We know that very well even before Kaplan, but now is not the time for all of that to be told� Since in the publication �YLBERI� (comes out since 1993, in Geneva) and especially through my albanological collection THE ILLYRIANS AND THE ALBANIANS I demonstrated in written form my points of view, the albanian academic Vincents Golleti, in the printed media stated: �The stances of Kaplan Boorish about the albanological problems, especially on the problem of the origin of the Albanians, need to be greeted most warmly, while the studies which he publishes in relation with those problems should be propagated throughout the whole of the scholarly world�. After him followed the albanian scholar Dr. Adrian Qosi who in the middle of Tirana openly opposed the hypothesis about the illyrian origin of the Albanians. With me agreed, via the printed media, several other younger scholars of whom I would especially mention Fatos Ljubonja, Prof. Adrian Vebiu and others. I can say that today appeared a group of new albanian scholars who do not agree with the false myths and courageously accept the scientific truth. I am proud that I lead this group and that they took up from me the necessary scholarly courage. Because, believe me, that is not easy at all, as the extreme albanian nationalists, chauvinists and racists led by Ismail Kadare, through the most severe forms of chicanery and satanising are attempting to silence us at any cost. The mentioned Dr Adrian Klosi when he stated that the hypothesis for the illyrian origin of the Albanians is unfounded, added: �But it is better not to talk about that because they will declare us anti Albanians�. And they did.

VD: - Since when actually dates the oldest evidence for the existence of the Albanians and the albanian language?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - The oldest evidenced text in an albanian language is �Formula ë paleximit� (Formula for communion), translated from Latin in 8-11-1462 by the Montenegrin Pavle Angjelich, whom the Albanians have albanised with the name Pal Engylli. The first book in albanian is �Meshari� (The Book of Thoughts), a manual for religious sermons, dates from 1555 and is written by the Croatian Ivan Buzuk and published in Montenegro. And, understandably, they albanise him with the name Gjon Buzuku. For your information, the first primer in albanian, after the proclamation of the albanian independence is a work of �Slavs� and Vlachs. Dositej Obradovich is the first in history who opens a school in albanian language, while it was exactly Serbia which was the first state to recognise independent Albania. The Macedonians have a significant input in the development of the albanian culture. For example, one of the oldest publishers in Albania is the Macedonian Petar Budi (1566-1622) who has published three books in albanian, and also a Macedonian is Jovan Kukuzel, whom the Albanians have claimed as their own and have albanised with the name Jan Kukuzeli, although it is known that when he was born in Drach, XI century, here there still is not even one Albanian. Let me remind you also of Grigor Prlichev (1830-1893) who for some time is a teacher in Tirana and published the wonderful poem �Skenderbeg�. Undeniable is the fact that always at the forefront of all of their positive processes the Albanians had namely non Albanians. Lets mention, as well, at this opportune time only Georgi Kastriot � Skenderbeg, of an undeniable �slavic� ancestry, Naim Frasheri (a Vlach, an albanian national poet) or Fan Noli (a Greek, whose real name is Theofanos Mavromatis), Petar Bogdan, a Serb, or Ismail Kemali, a Turk who was proclaiming the albanian independence in 1912. As you can see, the foundations of the albanian culture and statehood are laid by non Albanians, from which a large number are �Slavs�, but that does not stand in the way of the albanian nationalists, or �marxists-leninists�, all the same, to thump their chests and declare that they have achieved everything by themselves and that the other people (nations), especially the �Slavs� have only been their enemies.

VD: - Undeniable is the fact that in Albania the toponyms are, say, without exception �slavic�. To what is that owed?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - On the territory of today�s Albania, as has already been confirmed by the most distinguished world scholars, from whom I have already mentioned some, first settled the Slavs. In 548 A.D. they enter also in Durrachium (Drach, Durrls). The Albanians come via Transylvania (Romania) and Bulgaria much later, IX-X century. In the meantime, understandably, the Slavs have already named all mountains, valleys, rivers, towns and villages, and built some new ones, giving them their own names. When the Albanians arrive on the Balkan and today�s Albania, there is nothing else they can do except to take those toponyms. A large part of Albania is flooded with serbian and macedonian toponyms. Just as an example I wish to mention the towns of Pogradec, Korça (Korcha), Çorovoda (Chorovoda), Berat, Bozigrad, Leskovik, Voskopoja, Kuzova, Kelcira, Bels and others.

VD: - In the macedonian community little is known that more than 90 percent of the lexical fund of the albanian language are words taken up from other languages. You especially have analysed the subject of the �slavisms� in the albanian language. It would be interesting some more to be said about this?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - For the first time I graduated in Skopje, exactly with the theme �Slavisms in the albanian language�. The second diploma, as well, at the university of Tirana, I defended with a linguistic theme. Especially in �The Dictionary of the Albanian Language in Ulcinj� I have elaborated the etymology of all words. Actually, it can be supposed that if the Turks did not come to the Balkans, the albanian language in not more than 100-200 years would have been completely �slavicised�. The serbian, macedonian and bulgarian languages have penetrated so much into the albanian language that they have flooded not only the lexicon, but they have displaced its phonetics, morphology and syntax. Besides the significant cultural prestige of these languages compared to the albanian, this is also due to the significant albanisation of not a small number of Serbs, Macedonians and Montenegrins, especially the ones who were previously islamised. As it is known, the Albanians have a strongly developed power of assimilation. That a good part of them by origin is Serbs, Macedonians or Montenegrins, is witnessed by their patrons, surnames, but many of them even today speak their �slavic� language. In Albania there are whole regions along the border, especially towards Macedonia, settled with a compact �slavic� population, which is even more numerous, lets say, than the Albanians in Macedonia.

VD: - Lets talk a little also about the numerous ethnonyms which from the albanian side, often baselessly, are forced as synonyms. How come so many ethnic names for the Albanians?

Dr. Kaplan Resuli-Boorish: - That, as well, witnesses the ethnogenesis of the Albanians after their arrival on the Balkan and populating the northern albanian mountains. I have already mentioned about the Illyrians, but the second ethnonym to which they pretend, the Dardanians, it is known, were not Illyrians, but Thracians. Even if they (Dardanians) had been Illyrians, again they haven�t any connection with the Albanians, because that kind of connection neither have the Illyrians themselves. Science has proven that very clearly. In respect of the Albanoi(an)s, they are a celtic tribe which on the territory of Albania, in the region Mat, arrives in the IV century BC. Today�s Albanians, actually, only much, much later take over their name, as have done today�s Bulgarians from the non slavic Bulgars of Asparuh, or today�s French, from the old germanic Franks, deforming the old celtic name Arlbn/Arlbr. Arbanasi is the other name with which our ancestors the �Slavs� are naming them during the Middle Ages. Arnauts is the name which the Turks use for them. It should be known that not all Arnauts were at the same time Albanians, as well. Because the Arnauts (Albanians) got a reputation as good hired hands in the turkish empire, the other mercenaries were also called Arnauts. That means that there were Serbs, Montenegrins and Macedonians ARNAUTS, because some of them are also islamised, thus as muslims they serve under the turkish flag not only as common soldiers, but also as arnauts (mercenaries). Skiptar (or Shiptar and deformed Shiftar, all originate from the albanian appellative Shqipltar) is the current national name of the Albanians, spread amongst them in the XVII-XIX century, influenced by the name Osman, as the Turks were naming themselves. Namely, osman in turkish is �eagle�, while in albanian it is �shquipe�. Thus the Albanians of muslim faith wanted to relate themselves with the muslims Turks, which was also the aim of the Porte, even of the original platform of the Prizren League, which originally is not albanian at all, but pan islamic. And if its primary aims succeeded, most probably the Albanians would not exist today because all of them in the meantime would have become Turks.

VD: - Here as well, is the known division Ghegs-Toscs from which originates the known language question which, it seems, still has not been overcome by the Albanians?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - The language question in Albania is not settled even today. Although formally (and by force) Enver Hoxha established as a common, official language the Tosc dialect (until then it was the Gheg dialect), the Ghegs have not given up. They still continue to speak and write in their dialect, although they are persecuted and maltreated because of it. When in 1965 in Albania I published the novel �Treason� in the Gheg dialect the Albanians of northern Albania openly requested the language of this book to be declared as the literary and official language of Albania. That too was one of the reasons for my satanisation which still continues. You should know that the difference between the Tosc and the Gheg dialects is much bigger than the differences between some �slavic� languages, for example the macedonian and the serbian. From another side, more Albanians, about two thirds, speak in Gheg, which is lexically richer, purer and also has much greater expressional opportunities. With the enforcement of the Tosc dialect, which was of a pure political nature (motive), a crime has been perpetrated against the Albanians and their culture.

VD: - One of the fallacies (delusions), unfortunately, it seems somehow silently accepted even outside of Albania is the so called monolithic nature of the albanian population in the Republic of Albania in which allegedly live 97-98% ethnic Albanians, for which You have already said something previously. What is, according to You, the reality in that respect in Albania?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - When Albania is proclaimed and recognised as an independent nation (1912-1913) its population numbered 700,000 of which hardly 50% were Albanians, while the other half was made up of Vlachs (around 20%), �Slavs� (Macedonians, Serbs, Montenegrins, around 15%),Greeks (around5%) and others (Turks, Roms, Cherkesians, Italians, Jews and others, around 10%). With the passing of time, mostly by force, with denial of all national rights, including the right to speak in their own languages at home, or to carry their own national family names, they are to a certain extent assimilated. But, even besides the such forced albanisation, in Albania even today over 30% of the population speaks a non albanian language and retains its non albanian national identity, although they are registered as Albanians, as they are not permitted to declare differently. The non albanian origins of the population of Albania is also evident from their surnames Bello, Blushi, Bogdani, Buda, Budi, Dida, Dobraci, Dragovoja, Dragusha, Haveri(ch), Kapisuzi(ch), Mexi, Millani, Milloshi, Mojsiu, Muzaka, Najdeni, Peku, Prela, Ruka, Sillil, Shkura, Shundi, Ziu and many others.

VD: - In Your research You have also paid special attention to the ethnic expansion of the Albanians in the past 2-3 centuries towards its neighbouring (serbian, macedonian, greek and others) regions, for which now, the last several decades, to begin to proclaim exactly them as their �ethnic territories� in which they allegedly lived from eternity?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - This truly is absurd and, in any case it is good that there remain numerous proofs for their undeniable expansion, which I have integrally collected and published in my study �The origins of the Albanians in Kosovo, Macedonia, Montenegro and Greece�. One needs to be objective and tell the truth, not because of the truth itself, but because it will contribute toward overcoming of the many problems on the Balkan. That the Albanians only in the past couple of centuries have expanded admitted publicly, via the printed media, the most eminent contemporary albanian scientist, academic professor Elrem Cabej (Tsabej), who, forced by the numerous arguments, was unable, but to conclude that today�s territories on which the Albanians live are not �a zone of RESTRICTION�, but �a zone of EXPANSION�. And not only he! That also is verified in the �HISTORIA Ë SHQIPERISË� itself, compiled by the albanian scientists themselves.

VD: - Recently from Tirana were launched some �evidences� about an existence of 14 million Albanians. Amongst the numerous �Albanians� who had indebted the world civilisation was included, as well, Alexander of Macedonia!?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - I�ve read that, as well. The albanian academic, Prof. Dr Skender Rizaj once even in his �scientific� works stated that, also all Serbs, Montenegrins, Macedonians, Bosnians and Herzegovians are, in reality, �slavicised� Albanians. By that method we should �admit� that they are not only 14, but possibly even 140 millions. I have already published a study about the �scientific� work �The Illyrians spoke albanian � The Albanians speak illyrian� published by Preloc Margiljaj. I would like to present for this suitable moment only a few short quotes which can also be found in other albanian historical-linguistic �experts�: �The Albanians are one of the oldest nations (peoples) in Europe� (page 438) �it is clear that Crete is the first fireplace of culture and civilisation in the aegean region and in Europe. Crete from the forgotten times of the past was settled with the pelasgian, rather the illyrian or albanian people, thus in Crete ruled the albanian language, which in other words, is the starting point and the first source of the european culture and civilisation�. (page296). Starting from this, this albanian �scientist� wants the albanian language to be taught in all schools around the world as a compulsory language because, according to him, without knowing that language it would not be possible to comprehend the world culture(!?). In respect of Alexander of Macedonia, even Enver Hoxha has written that he is an Albanian, expressing that also in one discussion with the indian ambassador in Tirana, as if personally he, Enver, had sent him to India, even as an ambassador to establish friendly relations between these two countries and peoples. These undoubtedly racist yearnings of the Albanians are certainly the result of their economic and cultural poverty, of their backwardness and late development in comparison with the other nations, amongst which are those of its neighbours, I would say of their frustration because of all of that.

VD: - Do You believe, regardless, in the possibility that the young, unburdened scientists and politicians in Albania will accept the reality and they, abandoning the greater albanian dreams, to give their own contribution towards the development in real good-neighbourly relations?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - I do believe! I have already cited several names of such young scientists. I can also give you names of young politicians unburdened of the greater albanian yearnings. But they still don�t have the power for that, except their pens and good intentions, with which they can�t act freely because the albanian print media is strictly censured by the greateralbanians, and the streets of the cities, unfortunately, are still patrolled by gangsters who, in the service of the social-fascist band, are ready to hit anyone with a brick on the head or with a bullet in the forehead!

VD: - For ten years, as a political emigrant, You have been living in Geneva, Switzerland. Do you have an impression that the so called democratic Europe and the West, generally, understand our Balkan situations?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - Democratic Europe, I�m afraid, at least in respect of us, does not exist at all. The antidemocratic one, on the other hand, hand never understood them, nor want to understand our Balkan difficulties. Europe was and still is in the service of The Capital. Its �democracy� is only an expression of that Capital. It uses our Balkan peoples and situations for penetration (expansion) and for ruling the world, for its own battle against the true, real democracy and its carriers.

VD: - Concordant with Your rich life experience, after all that in the past period happened on the Balkan, and which, sadly, culminated with several bloody wars, are You of the opinion that all of that, simply, had to happen?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - No! Absolutely not! All of that could and can, even needs to be solved without blood. Let the Albanians prove that even Moscow is theirs, thus give them even it. But until they prove that, they should not be given even one stone from our fatherlands, not only to prevent them from desecrating it, but in order to prevent them from smashing their own heads with it.

VD: - To conclude, I believe it would be interesting to hear Your prediction how the things could be developing in the near future?

Dr. Kaplan Resuli-Burovich: - The Americans have reached their aim � on the Balkan they have installed their military bases. Let us hope that they will not support the terrorism and to use the Albanians as cannon fodder. And the Albanians, certainly, in the meantime will wake up and will not allow either the Americans or whoever else to use them as such. For that, understandably, with self criticism, all of us need to assist them. I hope that for this will also contribute this interview, for which I most sincerely thank you, not as a foreigner, but as your brother, because I have always thought of Skopje as my second birth town and Macedonia as my second, true fatherland. I use this opportunity to send my greetings to my school friends from the Skopje gymnasium �J. B. Tito�, also the personnel from the macedonian embassies in Geneva and Tirana with whom I have met many times and keep wonderful memories from the discussions with them, especially with the recent (former) ambassador in Albania, Risto Nikovski. Understandably, special greetings to my friends and �comrades� from KPD �Idrizovo�.

Mentalni genocid nad Srbima

Kada parlament Srbije bude usvojio najavljenu rezoluciju o "genocidu u Srebrenici", navodno iznuđenu u skladu sa zahtjevima Europe, bit će konačno dovršen mentalni genocid nad Srbima koji se odvija već dva puna desetljeća.

Čudna je sudbina tog "genocidnog" srpskog naroda. Stoljećima je bio brana islamskom prodoru u Europu. U Prvom svjetskom ratu se borio protiv zlih sila Austrougarske i Njemačke i izišao kao pobjednik. U Drugom svjetskom ratu je doživio istinski genocid kao kaznu za njegovo suprotstavljanje nacizmu i fašizmu. Početkom devedesetih bio je "zapikan" od strane SAD, Njemačke, Vatikana i Austrije da bude glavni krivac (bad boy) u seriji ratova prouzrokovanih od onih izvana koji su sve uradili da dođe do raspada Jugoslavije.

Rezultat je bio najveći etnocid koji je jedan narod doživio nakon Drugog svjetskog rata: 400.000 (četiristo tisuća) protjeranih iz Hrvatske, 200.000 (dvjesta tisuća) protjeranih sa Kosmeta, barem 150.000 (sto pedeset tisuća) protjeranih iz sadašnjeg federalnog Sarajeva. Ako se tome doda oduzimanje Srbiji 15% njenog teritorija, a i činjenica da Vojvodina i Sandžak samo čekaju mig "velikog (SAD) brata" da se osamostale, onda je tragedija srpskog naroda, koju Europa uporno ignorira, više nego vidljiva. Ali, to su Srbi, kao "genocidan narod", vjerojatno i "zaslužili".

Naravno, etnička čišćenja Muslimana i Hrvata od strane Srba vršena su u BiH, i u tom pogledu na Balkanu nema nevinih, ali kada se sve sabere i odbije, onda su Srbi nadaleko gubitnička strana. Uostalom, Srbi u BiH imaju hrabrosti da izvrše popis stanovništva, uključujući vjersku i nacionalnu odrednicu. Bošnjaci to odbijaju, jer bi se onda jasno vidjelo da oni u prethodnom ratu nisu bili nikakvi "jaganjci božji" i da su praktično očistili svoj teritorij od svega što je srpsko.

Ali, cinizmu "međunarodne zajednice" nema kraja. Ona, ne samo što je Srbe bombardirala, demonizirala i ucjenjivala nego hoće da se sami Srbi osjećaju krivima zbog tragedije koja im se nametnula. Jevreji takvu vrst nametnute krivice stoljećima iskušavaju, pa se to viševjekovno zločinačko nametanje krivice sada primjenjuje i na Srbe. Jevreje je to što su "ubili" Isusa koštalo dvije hiljade godina patnje. Ostaje pitanje koliko će stoljeća Srbi patiti zbog navodno počinjenog genocida u Srebrenici.

Sve u svemu, "međunarodnoj zajednici" nije bilo dovoljno to što su njezini sudovi, opravdavajući NATO agresiju nad Srbima, proglasili jedan dio zločina u Srebrenici genocidom, nego hoće i da i sami Srbi taj dio zločina označe kao genocid. Ali, pođimo redom, oslanjajući se isključivo na zapadne i muslimanske izvore.

Zločin u Srebrenici ima dvije faze: zločini počinjeni nad Srbima i isprovocirani zločin Srba nad Muslimanima (sadašnjim Bošnjacima).

Zločini nad Srbima u Srebrenici i na njenim područjima odvijali su se od 1992. do 1995. godine. Zločine su vršili pripadnici Armije BiH (muslimanske vojske) stacionirani u Srebrenici, a pod rukovodstvom Nasera Orića. Tim povodom, dva britanska akademika (Jan Willem i Norbert Both) iznijeli su monstruoznu tvrdnju. Oni su priznali da je Orić vršio zločine nad Srbima, ali je on to, navodno, radio zato što je znao da su Srbi genocidan narod, pa ih je ubijao kako kasnije Srbi ne bi vršili genocid nad Muslimanima!

UN zvaničnik Jasuši Akaši smatrao je muslimansko rukovodstvo u Srebrenici kriminalnom bandom, korumpiranim i opasnim provokatorima, podvodačima i crnoburzašima.

Holandske trupe koje su posjedovale opremu za noćno osmatranje prijavile su da su vidjele muslimanske vojnike kako se šunjaju kroz perimetar oko Srebrenice i otvaraju vatru na holandske osmatračke položaje stvarajući utisak da to Srbi rade.

Generalni sekretar UN Kofi Anan rekao je u svom izvještaju o Srebrenici (1999) da su se Orićeve trupe koristile tehnikama etničkog čišćenja sličnim onima korišćenim od strane Srba u ostalim područjima paleći kuće te ubijajući i terorizirajući civilnu populaciju.

U veljači 2004. godine, Orić je primio reportera Vašington posta:

"Orićevi ratni trofeji ne nalaze se poslagani na zidu, ...već na video-kaseti: spaljene srpske kuće i tijela srpskih ljudi bez glava, nabacana na tužnu gomilu. Morali smo koristiti hladno oružje te noći, objašnjava Orić, dok se scene iskasapljenih mrtvih tijela vrte sa njegovog sony video-aparata."

Bil Šiler, reporter Toronto stara, izvijestio je da je na video-traci, prilikom intervjua, Orić u svojim rukama držao odsječene srpske glave. "Uhvatili smo ih u zamku", rekao je Orić kada se popriličan broj pobijenih Srba pojavio na ekranu. Sljedeća grupa leševa bila je dokrajčena eksplozivom. "Poslali smo ih na mjesec", hvalio se Orić. U jednom, na videu prikazanom selu, Orić je požurio da izjavi: "Tu smo ubili 114 Srba."

Čak je i Stejt department primijetio neke od ovih stravičnih zločina počinjenih u srpskim mjestima Kravicama, Bratuncu, Bjelovcu, Sikirićima, Voljevici, Jugovićima i Lozničkoj Rijeci.

Koliko je srpskih sela spaljeno, a civila ubijeno od strane Orićevih trupa koje su djelovale, iz navodno demilitarizirane zone, naočigled tamo stacioniranih mirovnih snaga UN, to nitko točno ne zna. Srbi, čiji je nehaj nadaleko poznat, nikad se nisu (kao Hrvati i Bošnjaci) potrudili da u detalje to istraže. Procjene iz stranih izvora se kreću oko nekoliko desetina srpskih sela i više stotina ubijenih srpskih civila, dok srpski izvori govore o 1.500 do 3.000 ubijenih Srba. Što bilo da bilo, danas Zapad ni da zucne o stradanjima srebreničkih srpskih civila. Jasno je da bi navođenjem ovih činjenica bio kod zapadnog javnog mnjenja ozbiljno uzdrman mit o srebreničkom genocidu. Povrh svega, Srbima nije dozvoljeno da budu žrtve, a ako se ta činjenica ne može ni na koji način izbjeći, onda se, veli Čomski, radi o "nedostojnim žrtvama".

Drugi dio srebreničkog zločina, onaj izvršen od strane Srba nad Muslimanima, bio je projektiran od strane Zapada, a u sprezi sa dijelom tadašnjeg muslimanskog rukovodstva. Srbi su naglavačke uletjeli u postavljenu zamku, što ih nimalo ne amnestira od počinjenog zločina. Pogledajmo kronologiju događanja.

– Predstavnici muslimanske zajednice okupili su se u Sarajevu 28. i 29. rujna. Neki preživjeli članovi srebreničke delegacje rekli su da im je Izetbegović kazao da bi NATO, prema predsjedniku Klintonu, intervenirao u BiH samo pod uvjetom da Srbi upadnu u Srebrenicu i da pritom pobiju barem 5.000 osoba. To nije bilo moguće realizirati, jer je sljedeće godine bio genocid u Ruandi sa milijun žrtava. Godina 1995. je za to bilo "idealno vrijeme", jer je Klintonu za drugi predsjednički mandat bio potreban forsirani mir u BiH.

– Očito je, da je Srebrenica "data na tanjur" Srbima. Orić je sa svojim štabom helikopterom prebačen iz Srebrenice sedam dana prije njenog pada. Dan prije pada, cjelokupna muška muslimanska populacija napustila je Srebrenicu, uključujući i 5.000 naoružanih pripadnika Armije BiH; u Srebrenici je ostalo oko 300 muškaraca.

– Zločin nad Muslimanima se vjerojatno desio prilikom i nakon zarobljavanja, kada su se Muslimani nastojali probiti kroz srpske položaje prema svojim bazama. Masovne egzekucije nad Muslimanima vršene su u mjestima Pilice, Branjevo, Petkovac, Kozluk i Kravica.

Broj hladnokrvno pobijenih zarobljenih Muslimana je, međutim, upitan. Postoji razlika u brojkama između deklarirano nestalih osoba i forenzičkih nalaza ostataka tijela. Osim za nekoliko stotina osoba, gdje je stvar očita, za druga nađena tijela nije jasno u kojim su okolnostima i kada poginula ili umrla.

Napomena: masovne grobnice su uobičajena stvar u ratnim vremenima kada se vrši asanacija terena kako ne bi došlo do masovnih zaraza.

– Simptomatično je da ni u holandskom izvještaju o Srebrenici (7.000 stranica), ni u francuskom izvještaju (2.000 stranica) nema očevidaca počinjenog zločina. Nema ni satelitskih snimaka počinjenih egzekucija. Jedini "pravi" svjedok je psihopata Erdemović, koji je u Hagu ustvrdio kako je prilikom masakara lično pobio više od 100 Muslimana za 11 kilograma zlata.

– Kada se vrši genocid, onda se neselektivno ubijaju svi pripadnici neke zajednice, a ne ostavljaju u životu reproduktivno sposobne osobe (žene i djeca).

Jasno je da je "srebrenički genocid", odnosno počinjeni zločin nad Muslimanima prvenstveno potreban "međunarodnoj – NATO – zajednici" kako bi opravdala bombardiranje srpskih područja u BiH i Jugoslaviji/Srbiji i kako bi se odužila islamskom svijetu za nad njim počinjene zločine na Bliskom i Srednjem istoku.

Ako Srbija u svojoj rezoluciji prihvati srebrenički zločin nad Muslimanima kao genocid, kako to zahtijeva "međunarodna zajednica", nad Srbima će trajno ostati pečat genocidnosti koji nitko više neće moći izbrisati. Jer za "međunarodnu zajednicu" je važno da upravo Srbi to kažu, jer sve dok oni to ne kažu, kvalifikacija zločina kao genocida je jednostrana, ona koja dolazi od protivničke strane u sukobu NATO–Srbi, i kao takova nema važnosti za javnost ni za povijest. Ako Srbi to ipak urade, oni će dovršiti mentalni genocid nad samima sobom, teritorijalni i mentalni genocid nad srpskim narodom koji su odavno projecirali i dobrim dijelom ostvarili gospodari novog svjetskog "humanitarnog" poretka.


Prof. Emil Vlajki za Nezavisne Novine

Mračne igre oko Srebrenice

Kakva je to „rezolucija o Srebrenici“, gde tačno piše da je to „naša obaveza“ i kako tačno ta „obavezna“ rezolucija treba da glasi, predsednik Srbije Boris Tadić u svojim obraćanjima na tu temu još nije izričito rekao. Zloslutna su, međutim, bar dva nagoveštaja: Tadić je izabrao Televiziju Republike Srpske da svoju nameru saopšti celokupnoj srpskoj javnosti, i to dan posle Sv. Arhiđakona Stefana, slave Republike Srpske; sledećeg dana, na udarnom Drugom dnevniku RTS-a, dok je spiker govorio o stranačkim reakcijama na Tadićevu najavu, iza njega je stajao veliki broj, „8372…“

ČITAJUĆI TEKSTOVE STRANIH NEZAVISNIH POSMATRAČA I ANALITIČARA, MOŽEMO, NAŽALOST, DOĆI DO ZAKLJUČKA DA NAS NAŠI GLAVNI DRŽAVNI MEDIJI PRIPREMAJU ZA REZOLUCIJU O SREBRENICI KORISTEĆI NEPRIJATELJSKI „SAJOP“ (SPECIJALNI OBLIK PSIHOLOŠKOG RATOVANJA)– KOJI MI SVI, PUTEM TV PRETPLATE, JOŠ I SPONZORIŠEMO


Prvi, u podnaslovu pomenuti, momenat je zlokoban jer je došao kao hladan tuš na proslavu Republike Srpske, i to u momentu kada je srpski entitet u Dejtonskoj Bosni i Hercegovini pod najvećim međunarodnim pritiskom u svojoj istoriji. Kao diplomirani psiholog, predsednik Srbije je morao da zna koliko njegova najava, baš u to vreme i tim povodom, može da demorališe i stanovništvo i rukovodstvo Republike Srpske koje, osim Srbije – i, još uvek u manjem obimu, Rusije – nema istinskog oslonca u svetu. Uz to, svi u Republici Srpskoj su svesni da izveštaj Komisije za ispitivanje događaja u Srebrenici, donet 2004. pod pritiskom Pedi Ešdauna (koji je, prema svedočenju francuskog pukovnika Patrika Barioa u Hagu, „izdiktirao izveštaj Komisije“, koja, ipak, nigde nije priznala postojanje „genocida“), ne da nije doneo Republici Srpskoj ništa dobro, niti primakao stanovnike Bosne i Hercegovine nekakvom pomirenju, već je samo intenzivirao histerične pozive Harisa Silajdžića i sličnih da se „genocidni entitet“ ukine. Dakle, moramo zaključiti da je, kao profesionalni psiholog, Tadić znao efekat ovakvog svog nastupa, i da je to svesno uradio, upravo sa pomenutom svrhom (ovde bi mu jedini izgovor mogao biti ako mu je u glavu udarila nedavno primljena vakcina protiv novog gripa, na način kako je udarila ministra zdravlja, Tomicu Milosavljevića, koji se nekontrolisano kliberio pred kamerama Drugog dnevnika RTS-a posle pelcovanja krajem prošle godine).

Drugi momenat je, pak, zlokoban jer je reč o brojki koja stoji na spomeniku u „Memorijalnom centru“ u Srebrenici, kojeg je 20. septembra 2003. otvorio poznati borac za istinu, bivši predsednik SAD-a Bil Klinton. Broj „8372“ predstavlja, prema navodima Federalne komisije za nestale osobe BiH, broj „nestalih žrtava genocida na području Regije Srebrenica“. Već ova kvalifikacija predstavlja besmislicu jer, kako se može znati da li je neko „žrtva genocida“ bez forenzičkog nalaza koji, opet, nije moguć ako je žrtva „nestala“? A tri tačke iza brojke nisu štamparska greška: one treba da svedoče o tome da, kako piše na spomeniku, taj broj „nije konačan“. Zlokobno je to što se ova, ničim dokazana, potpuno proizvoljna brojka nekritički nudi gledaocima najgledanije informativne emisije u Srbiji. Voditelj dnevnika se čak nije ni osvrnuo na nju, što treba da sugeriše da je neupitna. A nije. Zapravo je izuzetno upitna, što bi trebalo da zna, ako ne svaki bolje informisan građanin Srbije, a onda svakako svaki urednik, voditelj, pa i radnik državnog informativnog programa. Dakle, znali su, i svesno su tu brojku nekritički servirali višemilionskom auditorijumu, koji upravo od Medijskog javnog servisa zavisi za većinu svojih informacija.

ODABRANE INFORMACIJE ZA „PSIHOLOŠKE OPERACIJE“ Ova dva momenta veoma liče na ono što se u stručnim, mahom vojno-obaveštajnim, krugovima naziva „SAJOP“ (PSYOP), što je skraćenica za „psihološke operacije“ (Psychological Operations). Kratka definicija sa jednog američkog sajta posvećenog ovom aspektu ratovanja glasi: „Psihološke operacije ili SAJOP su planirane operacije za prenošenje odabranih informacija i pokazatelja publikama, radi uticanja na njihove emocije, motive, objektivno rezonovanje i, napokon, ponašanje organizacija, grupa i pojedinaca. Korišćeno u svim vidovima ratovanja, to je oružje čija je delotvornost ograničena samo dovitljivošću komandanta koji ih koristi.“ Srpska javnost, možda bolje od i jedne u svetu, može da navede i konkretne primere SAJOP-a: izveštavanje o „granatiranju“ reda za hleb u ulici Vase Miskina u Sarajevu (korišćeno kao povod za uvođenje međunarodnih sankcija SR Jugoslaviji 1992.), navodi o „desetinama hiljada“ silovanih muslimanki od strane „srpskih snaga u Bosni“ (korišćeno kao sredstvo satanizacije koja bi opravdala održavanje i dodatno stezanje sankcija), izveštavanja o „srpskim granatiranjima“ sarajevske pijace Markale (korišćena kao povod za NATO bombardovanja Republike Srpske 1994. i 1995), izveštavanje o „masakru“ u Račku (korišćeno kao povod za početak NATO bombardovanja SR Jugoslavije 1999.). U svim ovim slučajevima „prenesene su odabrane informacije radi uticaja na emocije i objektivno rezonovanje“ – ovog puta svetskog javnog mnjenja, koje je trebalo da, bez prethodnog, definitivnog utvrđivanja istine, podrži agresivni vojni angažman zapadnih vojnih snaga u bivšoj Jugoslaviji.

Što se tiče događanja u Srebrenici u julu 1995, sa razlogom se može reći da je njihovo tumačenje od strane zapadnih vlada i mas-medija takođe korišćeno kao SAJOP. I to su prozreli mnogi nezavisni posmatrači iz samog ishodišta srebreničkog SAJOP-a. Na primer, Edvard Herman, profesor na jednom od najboljih svetskih univerziteta, Univerzitetu Pensilvanije (SAD), je 2005. napisao: „‘Srebrenički masakr’ predstavlja najveći trijumf propagande u balkanskim ratovima… To je simbol srpskog zla i muslimanskog statusa žrtve, kao i pravednosti zapadnog rasturanja Jugoslavije i intervencije na više nivoa, uključujući i bombardovanje i kolonijalnu okupaciju Bosne i Hercegovine i Kosova.“ Stela Džatras je, pišući za američki antiratni sajt „Antiwar“, prozrela igru još 2000. godine: „Srebrenica jednako holokaust. Srebrenica jednako genocid. Srebrenica jednako etničko čišćenje. I, pošto se sada diskredituju tvrdnje o masovnim grobnicama i genocidu na Kosovu, postoji li bolji način da se nastavi s demonizacijom Srba nego da se američki narod podseća na Srebrenicu? Jer ima još nezavršenog posla u rasparčavanju Jugoslavije, putem amputacije Crne Gore, Sandžaka i Vojvodine. Zver Novog svetskog poretka neće biti zadovoljna dok ne napuni želudac, a to zahteva da američki narod prihvati sledeću intervenciju NATO-a na Balkanu.“ Tara Mekormak sa londonskog Vestminsterskog univerziteta je u engleskom časopisu „Spiked“ 2005. napisala: „Od Kosova 1999. do Konga 2005, Srebrenica se ističe kao konačni dokaz da je Zapad moralno obavezan da vojno interveniše u konfliktnim situacijama. Džek Strou (tadašnji britanski ministar spoljnih poslova, prim. aut) je pravdao zapadnu intervenciju u Makedoniji 2001. koristeći Srebrenicu kao primer šta se dešava kada se Zapad ustručava da interveniše. Liberalni komentator Dejvid Aronovič je upotrebio isti argument da bi opravdao svoju podršku vojnoj akciji u Iraku. Govoreći o ubistvu 60 kongoanskih vojnika od strane vojnika UN, general UN Patrik Kamert je iznosio argumente u korist snažne vojne intervencije, zbog lekcija iz Srebrenice, Somalije i Ruande.’“


Aleksandar Pavic,Pečat