Prof.Dr.Vojislav Šešelj:I. Hrvatstvo kao najefikasnije vatikansko sredstvo za uništenje srpskog naroda...

Građanski ratovi vođeni kroz proces spolja iniciranog raspada jugosloven-
ske države, čiju završnicu predstavlja varvarska agresija Severnoatlantskog
pakta na Srbiju i celi srpski narod, nikako nisu izbili spontano, nego su dugo i
sistematski pripremani. Njihov glavni inspirator i organizator je Vatikan, cen-
tralno sedište Rimokatoličke crkve, koja nikada srpskom narodu neće zabora-
viti ni oprostiti što se početkom trinaestog veka u ogromnoj većini i definitiv-
no opredelio za istočnu hrisćansku crkvu, pa još osnovao i sopstvenu nacional-
nu, sa svetosavljem kao specifičnom varijantom pravoslavlja. Vekovima je Rim nastojao da Srbe pokatoliči, da uguši pravoslavlje, i u tom smislu je obe-
ručke pomagao sve strane sile koje su na Balkanu nastupale kao otvoreni srp-
ski neprijatelji i agresori. Svaku veliku srpsku tragediju, nesreću i nevolju ri-
mokatolički fratri na terenu spremno su i organizovano dočekivali da bi otima-
li naivne srpske duše, očajne u egzistencijalnom beznađu. Neretko je prevođe-
nje u katoličku veru obavljano i neposrednim nasiljem, potkupljivanjem, pret-
njama, diskriminacijom i svim varijantama šikaniranja. U svakom istorijskom
periodu jedan deo Srba tome je podlegao, uvek onaj slabiji, nacionalno nesve-
sniji, moralno nedograđeniji, predstavljajući isti onaj etnički supstrat, koji je u
drugačijim socijalnim i političkim okolnostima iskazivao spremnost na islami-
zaciju. Katoličenje je bilo lakše provesti nego turčenje, prvenstveno zbog pri-
lično podudarne verske simbolike i primamljivije prozelitske demagogije.
Ipak je većina Srba ostala nepokolebljiva u svom pravoslavlju i svetosa-
vlju. Oni koji su prelazili u islam, rimokatoličanstvo ili bilo koju malu versku
sektu, ubrzo su gubili nacionalnu svest, zamenjujući je verskom ili tuđinskom.
Novopečeni srpski muslimani čvrsto su se identifikovali sa Turcima, dok su ka-
tolici vremenom postajali Mlečani, Mađari, Nemci itd. Ipak, glavnina Srba ka-
tolika sve do devetnaestog veka sačuvala je bar tragove nekadašnje srpske na-
cionalne svesti, neretko uz osećanje odbačenosti, otpadništva, gotovo instink-
tivne krivice zbog konvertitstva svojih predaka. U gustim populacijama ti Srbi
katolici naseljavali su Dubrovnik, Dalmaciju, Bosnu, Hercegovinu, Slavoniju
i Vojnu krajinu. Postepeno oslobađanje Srbije iz turskog ropstva i sve ozbiljni-
ji politički nastupi pravoslavnih Srba prečana, postepeno su otvarali oči katoli-
cima i budili u njima osećanje svesrpske solidarnosti, bez obzira na veroispo-
vest. Ukupna prosvetiteljska delatnost, prvo Dositeja Obradovića, a potom i u
mnogo većoj meri Vuka Karadžića i Njegoša, tome je doprinosila. Ti procesi
buđenja nacionalne svesti i osećanja kolektivnog duha duboko su zabrinuli vrh
Rimokatoličke crkve, koji se bojao da se njihova srpska pastva ne preorjentiše
ka nacionalnoj crkvi, kao i austrijske i mađarske političke krugove, čija se vlast
u značajnoj meri prostirala i nad srpskom populacijom.
Nekoliko vekova prozelitizma ulovilo je duše više stotina hiljada lakomi-
slenih Srba koji su prešli na rimokatoličku veru i postepeno se lišavali srpske
nacionalne svesti, s obzirom da je u uslovima grčevite borbe za opstanak srp-
skog naroda Srpstvo sve intenzivnije identifikovano sa pravoslavljem. Rimo-
katoličkim prelatima pravi problemi nastaju početkom devetnaestog veka, kad
evropski prostori doživljavaju revolucionarne preobražaje i građanska klasa,
pored ekonomske, sve uspešnije ostvaruje i političku dominaciju. Intelektualni
slojevi u svim narodima naglo jačaju i bitno doprinose ostvarenju nacionalnog
preporoda. Nacionalna svest postaje sve više artikulisana, bazirajući se na isto-
riji, tradiciji i prvenstveno jedinstvenom jeziku. Uspešan početak oslobodilač-
ke borbe srpskog naroda i perspektivan zametak obnovljene srpske države obe-
ćavao je da će ljudi koji govore jedan, srpski jezik, u slavistici označen kao što-
kavski dijalekat, vrlo brzo prevazići verske barijere i ujediniti se u okviru jed-
nog nacionalnog duha, svesti, ponosa i državotvornog cilja. Nacionalno jedin-
stvo srpskih pravoslavaca, rimokatolika, muslimana i šačice protestanata nemi-
novno bi vodilo jačanju pozicija Srpske pravoslavne crkve, tada još razbijene
veštačkim državnim granicama i političkom supremacijom tuđinskih vlastodr-
žaca, ali jedinstvenih ciljeva i stremljenja. Početnu prednost joj je nedostižno
davala brojčana premoć vernika i prvenstveno činjenica da je jedina predsta-
vljala nacionalnu versku organizaciju u pravom smislu reči, srpsku nacionalnu
instituciju, neprikosnovenu po meri realnog uticaja na narod. To je predstavlja-
lo pravi alarm za Rim i njegove prozelitske legije.

1. Instrumentalizacija etničkih ostataka malog hrvatskog naroda
Da bi preduhitrila uspostavljanje punog srpskog nacionalnog jedinstva, Ri-
mokatolička crkva je instrumentalizovala etničke ostatke i istorijska svedočan-
stva nekadašnje državotvornosti malog slovenskog naroda – Hrvata. Za razli-
ku od Srba, koji su istočnoslovenskog porekla i vrlo srodni Rusima, Belorusi-
ma i Ukrajincima, Hrvati potiču od zapadnoslovenske etničke grane i po pore-
klu su bliski Poljacima, Česima i Slovacima. Izvorni hrvatski jezik je čakavski,
za koji je dubrovački katolik Milan Rešetar ustanovio da je samostalan sloven-
ski jezik, a Aleksandar Belić mu dokazao izvorne sličnosti sa poljskim i če-
škim. Hrvati su u srednjem veku formirali sopstvenu državu između Gvozda i
Jadranskog mora, koja je na vrhuncu moći dopirala do Vrbasa i na severu, pre-
ko današnjeg Hrvatskog Zagorja, verovatno do Drave. Početkom dvanaestog
veka ušli su u sastav Ugarske, koja je Hrvatsku i Dalmaciju između Splita i Za-
dra administrativno povezala sa svojom, ranije osvojenom, provincijom Slavo-
nijom u jedinstveno vojvodstvo. Pred turskom opasnošću Hrvati su masovno
bežali u dubinu Evrope, a njihova vlastela je dobila nove posede u zagrebač-
koj, varaždinskoj i križevačkoj županiji, gde je prenela hrvatsko ime i namet-
nula ga svojim novim kmetovima – kajkavcima, što znači Slovencima.
U svojim prozelitskim nastojanjima, Rimokatolička crkva je pokušavala
da potisne srpsko nacionalno ime perfidno insistirajući na tezi da su Srbi i Hr-
vati delovi jednog jedinstvenog naroda, kome je potreban zajednički naziv –
Iliri ili Jugosloveni. Takvi koncepti su bili osnovna preokupacija njene politike
na području Dalmacije, Hrvatske, Slavonije i Vojne krajine, a kasnije Bosne i
Hercegovine, jer su najefikasnije omogućavali da se pod izgovorom srpsko-hr-
vatskog nacionalnog jedinstva ustali ničim potkrepljeno stanovište da unutar
jednog naroda naziv Hrvati obuhvata rimokatolike, a naziv Srbi pravoslavce.
Ilirski pokret je takav proces uveliko otpočeo, da bi zaglušujućom jugosloven-
skom propagandom Štrosmajera i Račkog bila provedena gotovo prinudna
kroatizacija dalmatinskih i slavonskih katolika. Kad je to postignuto, sistemat-
ski su formirane kvazijurističke teze o hrvatskom državnom pravu i od Mađa-
ra pozajmljena floskula o postojanju jednog političkog naroda u jednoj državi,
kako bi se za takav narod proglasili Hrvati u Dalmaciji, Hrvatskoj i Slavoniji,
naknadno i u Bosni, Hercegovini, Dubrovniku i Boki Kotorskoj. Na svim tim
prostorima pravoslavcima se negira srpski nacionalni identitet i oni se pokuša-
vaju instrumentalizovati u cilju realizacije hrvatskih državotvornih aspiracija u
okviru Habzburške monarhije.
Nakon Prvog svetskog rata Vatikan je bio spreman da prihvati i podrži pr-
vu jugoslovensku državu, nadajući se da u njenim granicama ima dovoljan broj
sopstvenih vernika, koji bi bili u stanju da većinske Srbe privole na uniju, za
ljubav potpunog nacionalnog jedinstva. Toliko su rimokatolički prelati bili za-
nešeni tom idejom da su za neko vreme izgubili poverenje hrvatskih političkih
predvodnika, poput Stjepana Radića, koji je ogorčeno nastupao protiv katolič-
kog klerikalizma. Njegovo ubistvo i žestoko srpsko suprotstavljanje konkorda-
tu, klerikalcima su otvorili put za novu političku akciju, u kojoj će se kao nji-
hov glavni instrument istaći ustaški pokret, a genocid dokazati kao najefikasni-
je sredstvo antisrpske politike. Pobeda komunista će Vatikanu pružiti predah da
se oporavi od pretrpljenog poraza, a početak sloma komunizma stvoriti šansu
da se dokrajči Jugoslavija, formira nova hrvatska država po ustaškom uzoru i
s njene teritorije akcijom zapadnih sila prognaju skoro svi Srbi. Vatikan je u po-
slednjim ratovima otvoreno stajao na strani svih srpskih neprijatelja, a papa se
lično zalagao za bombardovanje srpskog naroda.


nastaviće se...