Istina o albancima/šiptarima

Narod koji mi Srbi nazivamo Arbanasima, stranci Albancima, a oni sami sebe Scipetarima, poreklom je sa Kavkaza. U antickom vremenu bila je poznata jedna zemlja na Kavkazu pod imenom Albanija. Tako su je nazivali stranci, ali ne i njeni stanovnici, bas kao i danas ovu Albaniju. Savremenu Albaniju njeni stanovnici nazivaju Sciperija. Albanija na Kavkazu nalazila se na istocnoim padinama ove planine, izmedju Kaspijskog mora i vrha Kavkaza. Sa njene juzne strane pocinjala je od Apseronskog Poluostrva, na koje se nalazi savremeni azerbejuanski (Azerbejzanski) grad Baku. Severno od Albanije nalazila se zemlja Alana, severozapadno su bili Iberi, a zapadno i juzno od Albanije nalazili su se Jermeni. Juzni deo te anticke Albanije pripada danas Azerbejuanu (Azerbejdzanu), a severni deo Rusiji. Postojao je jedan grad pod imenom Albana na obali Kaspijskog mora izmedju savremenih gradova Divicija i Derbenta. Po imenu ovog grada, zemlja u njegovom zaledju dobila je ime Albanija.
Jedino po cemu je stara Albanija bila poznata jesu veliki i opasni psi, takozvani kavkaski ovcari. U vreme kada je Aleksandar Veliki osvajao Aziju pred njega je izasao neki vladar Albanije i poklonio mu jednog velikog psa. Kavkaska Albanija je bila jedna vrlo krsevita i siromasna zemlja pa kao takva nije privlacila osvajace.
U osmom veku Arapi su zaposleli zemlje oko Kaspijskog mora i iza Kavkaza. Tamosnje domorodacko stanovnisto su preveli u islam i vodili su sa sobom kao pomocne cete u borbi sa hriscanima.

Na Sredozemnom moru vodjene su ceste borbe izmedju Arapa, kao prestavnika islama i Romeja, (Vizantija) kao predstavnika hriscanstva. Arapi su oteli od Romeja veci deo Sicilije i jedan deo juzne Italije, pa da bi ojacali islamsko stanovnistvo u ovim zemljama doveli su jedan deo stanovnistva sa kavkaske Albanije. Arapsko osvajanje Sicilije trajalo je dugo vremena od 827. do 878. godine. Sicilija je podeljenja na dva dela, islamski deo i hriscanski deo, pa otuda i naziv Dve Sicilije. Hriscani su bili potisnuti u severoistocni deo ostrva. Vizantija je na tome delu ostrva drzala znatne vojne snage. Vizantijci su uspeli da preotmu od arapa jedan deo ostrva i tu se zatekli islamizirane Albance. U vecini slucajeva vratili su ih ponovo u hriscanstvo.
Vizanitija je, 1042. godine, napala Srbiju i poslala svoje dve vojske kroz Epir, duz primorja. Tadasnji mladi car Srbije, Vojislav, satro je u dve bitke vizantijsku vojsku. Ovaj tezak poraz u ratu sa Srbijom izazvao je nerede u Carigradu. Vizantijski vojni zapovednik na Siciliji, po imenu Djordje, zvani Manijak, odlucio se na pobunu sa zeljom da uzme vlast u Carigradu. Ukrcao je svoju vojsku na ladje i jedan deo Albanaca koje je uzeo sa sobom kao pomocne cete. Oni su sa sobom vodili i svoje zene i decu. Sa tom sarenom vojskom iskrcao se u Dracu marta meseca 1043. godine. Kako je Srbija tada bila u ratnom odnosu sa Vizantijom, Manijak je racunao bar na neke srpske simpatije. Manijak je doveo sa sobom samo jedan mali deo Albanaca, vecnina njih je ostala na Siciliji i u juznoj Italiji. Svi su vremenom pokrsteni i italijanizirani, tako da s ekod njih danas zadrzalo samo secanje na njihovo poreklo. To secanje na njihovo albansko poreklo zadrzalo se vise kod onog dela ljudi koju se se odselili iz Italije u Ameriku, nego kod onog dela koji je ostao u Italiji.

Standard za pisani albanski jezik je usvojen 1908. godine i zasniva se na latiničnom alfabetu.

Rečnik potice iz grčkog,bugarskog,italijanskog,francuskog,turskog i nemackog jezika.

Najstarija knjiga na šiptarskom jeziku je "Meshari"iz 1555te godine,koju je napisao katolički sveštenik Gjon Buzuku.
Nekoliko godina pre toga se čula prva rečenica na šiptarskom jeziku:"Un'te paghesont' pr'emenit t'Atit e t'Birit e t'Spirit Senit(krstim te u ime oca,sina...)
Rečenicu je izgovorio Pal Engjelli,nadbiskup grada Durres!

Znači,prvo dokazano pojavljivanje šiptarskog jezika se dešava oko hiljadu godina nakon što su svi tragovi Iliraca nestale!Toliko o njihovoj tvrdnji da su njihovi potomci i oduvek na Balkanu...