Dr.Bogdan Zlatar: Zatiranje Srba u Hrvatskoj



Katastrofalne su razmere biološkog i svakog drugog uništenja Srba. Sada se to može pratiti i postojećom statistikom u koju smo svedeni. Od 32 odsto padamo na Tuđmanovih 2,5 odsto

Korene srpsko-hrvatskih sukoba treba tražiti u prvim decenijama preseljavanja Srba na imanja velikih hrvatskih feudalaca Zrinjskih i Frankopana. Na tim posedima car Ferdinand I stvara Vojnu krajinu izuzimajući je, u pravnom smislu, iz nadležnosti Hrvatskog sabora. Time dolazi do konfliktne situacije te dve strane, jer su mesta naseljavanja bila pusta, prazna područja uz granicu s Bosnom, tj. područjem koje je osvojila Turska.

Kako su sa tih područja hrvatski kmetovi pobegli pred upadima Turaka, Austrija stvara Vojnu krajinu, naseljavajući u nju srpsko stanovništvo, čija je obaveza bila da se ne seli sa opustošene zemlje koja mu je dodeljena. Osim toga, car Ferdinand I daje Srbima status slobodnog seljaka, čime je na novoustrojenim teritorijama poništio ili ograničio privilegije hrvatskog plemstva.
Naseljeni Srbi nisu kmetovi (dok je hrvatski seljak kmet sve do 1848. godine, kada Jelačić ukida kmetstvo), oni su, dakle, slobodni. Dešavalo se da hrvatski kmetovi beže sa imanja svojih gospodara u Vojnu krajinu. Oni se tada proglašavaju Srbima kako bi dobili privilegije.


Hrvatski san
Sve jača mržnja prema Srbima, pre svega hrvatskih kmetova i plemstva, posledica je staleških privilegija koje su Srbi dobili carskim odlukama, a kojima se narušava hrvatsko državno pravo. Svako brani svoje privilegije prema uzrocima i posledicama carskih odluka i novog ustrojstva. To je suština srpsko-hrvatskog pitanja koje se proteže do današnjih dana, jer Hrvati još i sada insistiraju na svojoj takozvanoj državnosti i njenom kontinuitetu, što je i Tuđman rekao pozivajući se čak i na Pavelićevu državu (kao deo te državnosti ostvaren 1941).

To je naglašavao i Stepinac u svojoj pozdravnoj reči. Hrvati su se vezali za san o državi preuzimajući model koji je mađarsko plemstvo imalo u odnosu na Austriju. Odnosno, sukobi su nastali posle bitke na Mohaču, kada gine poslednji mađarski vladar, a njegova žena, inače iz porodice Habzburg, prenosi prava upražnjenog prestola na svog brata Ferdinanda I, dok mađarsko plemstvo bira svog kandidata-mađarskog plemića Ivana Zapoljka.
U tim decenijama se restrukturira austrijska i ugarska država, iako to ne treba deliti jer su deo jednog sistema, ali se tada i stvara pravo leglo i klupko budućih nesporazuma.

Oni su od mađarskih plemića napravili opoziciju koja kulminira kada Franc Jozef 2, krajem 18. veka, ukida privilegije mađarskih županija. Tačnije, ukida županije, što je izazvalo takav revolt da je Leopold 2 bio prisiljen, kako bi ga mađarsko plemstvo legitimno krunisalo u Pešti (odvojeno od bečkog) za mađarskog kralja, da ukine sve Josifove reforme sem tolerancije kmetstva.
On je stvarao i razvijao šovinističko i eliminatorsko raspoloženje Hrvata prema Srbima sprovodeći genocid, odnosno ozakonjeni državni program progona srpskog naroda sa teritorija njihovog vekovnog življenja. Protežući vlast sabora na krajišnike koji su postali kmetovi bez privilegija, dodatno je generisao međusobne nesporazume i eliminatorsko raspoloženje prema Srbima.


Program istrebljenja Srba
Razmere nesporazuma se gradiraju i nije više reč samo o jednom obliku genocida. Sve počinje obespravljivanjem Srba, negiranjem etničke pripadnosti i konfesionalnim uslovljavanjima (oni su pravoslavni Hrvati, pa se zato i stvara Hrvatska pravoslavna crkva).
Dakle, to je državni program istrebljenja jednog naroda. Genocid nema uvek isti intenzitet. Posebno se ispoljava u 19. veku za vreme hrvatskog preporoda, kada se postavlja pitanje jezika.

U to vreme Hrvati još nemaju jedan književni jezik, već je kao književni jezik u upotrebi i čakavština i kajkavština, a štokavština je srpski govor, koji LJudevit Gaj prisvaja i proglašava hrvatskim. Time je opravdao ekspanziju prema Bosni i Hercegovini.
Sve to totalno uništava Srbe. Katastrofalne su razmere biološkog i svakog drugog uništenja Srba. Sada se to može pratiti i postojećom statistikom u koju smo svedeni. Od 32 odsto padamo na Tuđmanovih 2,5 posto. Faktički nestajemo.