Završni čin razbijanja Srbije tek sledi

Srbija treba da bude uvedena u krizu dugog trajanja, pri čemu će se politički život do krajnosti polarizovati, a politički život i političke snage terati da najveći deo energije troše na unutrašnje sukobe i razmirice, kako bi što manje nacionalnih snaga preostalo za odbranu države. Na taj način Srbija će postati podesna za nove teritorijalne prekompozicije.

Iz pisma kojim se maja 2000. godine Vili Vimer, nekadašnji potpredsednik Parlamentarne skupštine OEBS-a obraća saveznom kancelaru Nemačke Gerhardu Šrederu, kao na dlanu se vide osnovne stavke i opredeljenja strategije dominacije koju je Zapad na čelu sa SAD primenio prema Srbiji i srpskom narodu na samom kraju 20. veka i koju, nažalost, evo vrlo predano primenjuje i danas.



Saveznu Republiku Jugoslaviju su glavne sile Zapada na čelu sa SAD smatrale državom koja se nalazi izvan svetskog i evropskog pravnog poretka, a pre svega izvan Završnog dokumenta iz Helsinkija.

To mi odmah izaziva neke asocijacije. Prisećam se jedne „intelektualne'' rasprave koja se u nekim krugovima Nemačke vodila sredinom 90-ih godina prošlog veka na temu '' Imperija i limes ''. Imperija, razume se, jednako je zapadna civilizacija.



Smestivši Srbiju s onu stranu limesa civilizacije, a Srbe među varvare, kao da su ti novi-stari evropski rasisti najavili sva zla koja će se sručiti od strane zapadnih inkvizitora na pleća našeg naroda. I pri tom će mrtvi hladni ustvrditi kako smo to zaslužili zato što se varvarski ponašamo prema drugima, što ne baštinimo i ne poštujemo evropske vrednosti. Prema takvom narodu svako nasilje je legitimno i poželjno.



Agresija

Svedimenzionalna agresija Zapada na čelu sa SAD, kako to sledi iz Vimerovog obraćanja Šrederu, imala je, i još uvek ima, svoje geopolitičke i geostrateške ciljeve i aspiracije. Nametanjem Kosova kao druge albanske države na Balkanu menja se geopolitika Balkana, razbija se jedna međunarodno priznata država i za duže vreme se instalira jedno opasno krizno žarište koje će zakonomerno nalagati potrebu stranog vojnog prisustva. Upravo u tome, to jest u stvaranju uslova za trajno vojno prisustvo SAD i NATO na tom osetljivom mestu Evrope, Vili Vimer vidi osnovni motiv kojim se rukovodi savremena američka strategija dominacije. I on je u tom pogledu potpuno u pravu.



Od razaranja njegove države, otimanja njegove kolevke, preko poništavanja njegovog identiteta, do izazivanja unutrašnjih sukoba i upravljanja tima sukobima u saglasnosti sa globalnim strateškim interesima savremenih upravljača sveta itd.

Prema srpskom narodu na delu je, evo već gotovo dve decenije svedimenzionalna agresija. Najpre u formi ideološke diskriminacije i destrukcije protiv navodno poslednjeg bastiona komunizma, potom kao naroda koji teži hegemoniji u regionu i na taj način proizvodi sukobe koji ugrožavaju svetski mir, a druge susedne narode i nacionalne manjine podvrgava nasilju koje je etničko-verski motivisano.



Napokon, prema narodu koji ne pokazuje, niti je spreman da pokaže, razumni i očekivani stepen kooperativnosti (čitaj vazalnost) prema standardima po kojima je uređen savremeni svet. Time su novi varvari Zapada nastojali opravdati svedimenzionalnu agresiju koju su prema našem narodu ispoljavali tokom 90-ih godina prošlog i koju ispoljavaju u prvoj deceniji ovoga veka. Ta agresija je počela kao politički pritisak i svakovrsna pretnja i blokada da bi se srpskom narodu onemogućilo da očuva Jugoslaviju koju je on izgrađivao sopstvenom nacionalnom energijom iz dva svetska rata. Ta agresija se nastavila nezapamćenom ekonomskom blokadom i sankcijama koje su trebalo da dovedu do ekonomskog urušavanja zemlje i drastičnog slabljenja njene odbrambene moći. Agresija je kulminirala oružanim napadom 19 najrazvijenijih zemalja Zapada okupljenih u vojnoj alijansi NATO, koja je imala sve karakteristike sveobuhvatnog terorističkog nasilja u osnovi kojeg su bili kažnjavanje i odmazda prema jednom slobodoumnom narodu, promovisanje doktrine novog intervencionizma izvan granica NATO zemalja i potpuno negiranje i rušenje međunarodnog pravnog i političkog poretka.

Završni čin te strategije tek sledi: uvesti Srbiju u krizu dugog trajanja, do krajnosti polarizovati politički život i političke snage u Srbiji i terati ih da najveći deo energije troše na unutrašnje sukobe i razmirice, a da što manje nacionalnih snaga preostane za odbranu države. Na taj način Srbiju treba učiniti podesnom za nove teritorijalne prekompozicije.



Uslov svih uslova bio je da se na vlast dovede garnitura koja nema svest o vitalnim nacionalnim i državnim interesima koja će se ponašati krajnje podanički po onoj poznatoj narodnoj '' ko je kupljen, on mora da sluša''. Na tu kartu Zapad (čitaj EU) spreman je da igra do kraja i da bi se na vlasti održala garnitura koja je spremna da podanički sluša, Zapad će biti spreman na sve. Tek kada bude uspeo da okrene Srbe na Srbe, Zapad će biti spokojan. Dakle, sve priče o evropskoj perspektivi, o blagodeti s onu stranu granice Eldorada koji se zove EU, samo da se odreknemo Kosova i sebe samih, prazne su priče za lakoverne. Što se pre to prepozna i u skladu sa tim počne delovati, Srbija će pre stati na zelenu granu. A do tada... videće ko preživi.



Radovan Radinović,general u penziji