Hrvatski janičari

Pošto smo se upoznali sa novom hrvatskom teorijom o bosanskim janičarima, kojoj ni sami trezveniji Hrvati ne veruju, moram najzad u ime istorijske istine reći i ono šo su tolike generacije pismenih Srba izbegavale kazati, samo da bi očuvale srpsko-hrvatsko bratstvo, koje je Hrvatima služilo kao tobožnja glazura, a Starčevićeva nauka stvarnost. Iako teška srca, srpstvo konstatuje, da janičarenje srpskoga življa nije prestalo propašću turskog gospodstva u krajevima pod Austrougarskom. Naprotiv, ono je i posle turskog sloma nastavljeno, samo su se nosioci ove srednjovekovne tipike odjednom našli umesto u Carigradu, usred Zagreba, a njihovi naručioci i zaštitnici – u Rimu. Jer nije uzalud onaj ruski pisac Nikola Dorunov napisao: „Milioni Srba postavši rimokatolici, pretvoriše se u Hrvate" („Države i narodi“ str. 105), niti je ruski general Gurko u „Varšavskom dnevniku“ za mesec oktobar 1890. napisao o svojoj poseti Zagrebu i ovo : „Došao sam u stolicu pokatoličenoga srpstva“. („Države i narodi“ str. 105). Takvim blagoslovom Rima, a protiv svoje volje, pokatoličeno srpstvo, vaspitano putem zagrebačkih jezuitskih centara, podstrekavano smišljenim planom daljnjih nasrtaja na srpstvo i pravoslavlje, daleko je prevazišlo vandalizam turskih janičara iz srednjega veka kako po izboru zločinačkih sredstava, tako i po broju žrtava. To su, dakle, hrvatski janičari, čija nedela neće nikada izbledeti iz srpskog narodnog sećanja. Pohrvaćeni Hrvati najviše su zla naneli srpskom narodu. Jer, ona osnovna skupina Hrvata iranskog ili gotskog porekla, koja je sačinjavala zagrebačku okolinu, postala je, kako sam na jednom mestu rekao, oštrica ugrađena pre tolikih stoleća u vrhu rimokatoličkog bodeža, namenjenog za sistematsko prodiranje na štetu pravoslavlja, ali, sem što su katoličkom Rimu možda i nesvesno poslužili kao most i oruđe, ne bi se mogli ubrojiti u opasnije takmace srpstvu i pravoslavlju. Mnogobrojna iskušenja doneli su srpskom narodu baš otpadnici janičari, koji su, da bi se što više dodvorili katolicizmu, stolećima vršili zločine prema onima, koji su i dalje ostali uz svoju veru i svetosavsku tradiciju.

Tok istorijskih zbivanja i uticaj Vatikana u austrougarskim dvorovima hteo je, da broj Hrvata-janičara vekovima, nekoliko puta premaši broj matičnog hrvatskog naroda. Ovi hrvatski janičari najvećim delom i nose odgovornost za vandalizam, kako onaj duhovni u prošlosti, tako i duhovno-fizički u događajima 1941. godine i dalje. Kao što na jednom mestu spomenuh, ovi su Hrvati-janičari usporedo sa svojim odnarođivanjem odnosili srpsko istorijsko blago i svojim prilaskom katolicizmu uvrštavali ga u hrvatsko „istorijsko pravo“. Najnovije janičarenje vrše Hrvati usporedo sa izgrađivanjem „Nezavisne države Hrvatske“ po istim receptima, po kakvima su to radili Turci u srednjem veku. Mi smo to znali i pre, a žene izbeglice iz okoline Sanskog Mosta, koje su najpre bile podvrgnute strahovitim torturama po mnogim hrvatskim logorima, da bi najzad bile početkom meseca marta 1943. godine prebačene iz Zemuna u Beograd, skrhane onime što su preživele ispričale su, da su ustaši iskoristili akciju čišćenja po Bosni, u kojoj su pokupili žene sa njihovom decom u strpali u koncentracione logore. U toku premeštanja iz logora u logor, oduzimali su im decu i smeštali ih u katoličke samostane. Najzad su u zemunskom logoru izdvojili zdrave devojke i žene, koje su nekuda odveli, a bolesne i za rad nesposobne žene prebacili u Beograd.

Ako se ubuduće rodi još koji pošteni Hrvat, kao što su među ostalima bili senjski biskup Martin Brajković, Matija Katančić, Ivan Antunović i njima slični, oni će na ovaj način postale Hrvate svrstati u red Srba katolika isto onako, kao što je biskup Brajković u popisu stanovništva 1700. godine klasificirao hrvatsko stanovništvo a) Srbe pravoslavne, b) Srbe katolike i v) Hrvate. Godine 1877., kada je pravljena statistika Kraljevine Ugarske, istoričar Šviker se osvrće na Brajkovića te i sam označuje Šokce i Bunjevce kao Srbe katolike. Treba naročito istaći, jer to dobar deo dalmatinskih Hrvata i danas zaslužuju, da ih je biskup Brajković smatrao Srbima katolicima.