Vojvodovina Srbija, ili država Vojvodina


Istoričar Jovan Pejin o temi kuda je to krenula Vojvodina predvođena autonomaškim „kombi strankama“ i uz podršku velikih vlastoljubivih srpskih stanaka...



Neokroato-komunistički režim u Novom Sadu koji u Pokrajini legalizuje srbofobiju, ima podršku „slobodoumnih“ beogradskih krugova, „humanista i pacifista“, ali ključnu potporu ovoj secesionističkoj politici autonomaša Vojvodine pružaju DS i G17 plus. Jedan od razlog za takvo ponašanje velikih stranaka može biti da im je nekoliko autonomaških poslaničkih neophodno za parlamentarnu većinu i formiranje Vlade, ali su zato ustupci na štetu Srbije ogromni.Autonomaši u Novom Sadu računaju na političku malaksalost Srba, gubitak do kraja nacionalnog dostojanstva i sopstvenu nadutost prema Srbiji koja počiva na zavičajnom rasizmu! Upravo ovo osećanje izbija iz intervjua Bojana Pajtića, objavljenom u dnevnom listu „Politika“ 19. oktobra tekuće godine. Ova reakcionarna politička doktrina Bojana Pajtića prvo je zapala za oko koja je dopunjena zahtevom da se formira mešovita delegacija na nivou Vojvodine i Republike Srbije. Ako je delegacija na nivou Vojvodine i Republike Srbije logično se zaključuje da je Vojvodine poseban i ravnopravan entitet sa Republikom Srbijom, pa ovakav zahtev liči na zavođenje međudržavne komisije, odnosno uvođenje međudržavnih odnosa….

Sumnjamo da je ovaj stav potekao iz redova onih autonomaša koji podstiču sukobe na relaciji Novi Sad – Beograd. Očigledno je da ovi rečeni redovi nisu izvukli pouke iz razbijanja Jugoslavije, bombardovanja Srbije 1999, i okupacije Kosova i Metohije. Jedino je izvesno da su potekli iz kroato-komunističke Vojvodine od 1974, do gašenja paradržave 1988. godine. Ovi krugovi nemaju nuikakva nacionalna osećanja a još manje uverenja, imaju samo lični interes i cilj da zaoštre odnose birokratije ili pokrajinske nomenklature sa republičkim organima od Narodne skupštine do ministarstava a zatim da ovaj sukob lančano prenesu na građane Republike.

Bojana Pajtića zajedno sa autonomaškim perjanicama moramo podsetiti da se Srbija posvetila budućnosti i namerava da krene u 21. vek sa programom do 23-ćeg a ne da se vraća na samoupravni kroatokomunizam i ustav 1974. godine.
Glasači u pokrajini su malim izlazom maja 2008, bojkotovali izbore i autonomaške pokrete. Ova skupa politička igra glasača pokazala je da promene u državi ne dolaze iz Novog Sada nego iz Beograda koji nije podstakao birače zbog svojih partijskih koalicija u borbi oko vlasti. Upravo mala izlaznost omogućila je novo autonomaštvo na osnovama staromodnog kroato-komunizma. Tvrdnja da su ¾ poslanika skupštine Vojvodine glasali za statut „koji je odraz volje i želje građana da žive bolje“, itd praznjikavo je kao uostalom sve što je rekao Bojan Pajtić. Upozorenje da su kritičari statuta neznalice je pokušaj novosadske organizacije DS koja se odmetnula od centrale da se odbrani od argumentovane kritike. Da bi prikrio sopstvenu nesigurnost veruje da STatut mora da prihvati DS u Beogradu i ostatku Srbije i naravno Narodna skupština koja jeobavezna. Stastu je najviši oblik demokratije i uvodi Srbiju u Evropu preko vojvođanskog mosta. Ovaj nasleđeni kroato-komunistički autonomaški fundamentalizam vređa vređa srpski narod u Republici, ugrožava njegova prava na teritorije, slobodu i opstanak. Stalno izaziva žučne političke reakcije Republike i Pokrajine. Kroato-komunizam nije bio samo ideološko-fizička represija nego agresivan antisrpski program koji još nije jasno definisan kao zlo. Određenje prema autonomiji Srba u Srbiji uticalo bi da se odbaci kao rešenje administrativne podele Srbije. Republika mora da reaguje na pokrajinsko skrnavljenje postulata državnog i nacionalnog suvereniteta. Kroato-komunističko i ne samo ono, autonomaštvo uopšte, krši ustav Republike najavljenim statutom pokrajine čije odredbe su ocenili stručnjaci za ustavno pravo a koji je tako ustrojen da uskraćuje njeno pravo uvida u vršenju vlasti u pokrajini. Fundamentalistički stav pokrajinskih statutopisaca ide na zatvaranje Pokrajine prema Republici, odnosno izdvajanja njene teritorije i dela naroda iz nadležnosti države.

Nećemo se zadržavati na oceni Bojana Pajtića da li je neko pročitao nacrt Statuta ili ne. Ocena onih, koji poznaju ustavno pravo da je nacrt Statuta pokušaj autonomaša/separatista da stvore državu u državi s ciljem izdvajanja ove nove države iz Srbije. Sledeći korak je izdvajanje novoformiranog subotičkog okruga iz ove pokrajine/regije i njegovog pripajanja Mađarskoj. Drugim rečima Statut pokrajine je prvi korak u pravcu revizija granice u srednjoistočnoj Evropi koja ne pogađa samo Srbiju nego i susede Rumuniju, Slovačku i Ukrajinu. Nacrt Statuta je jedna retrogradna neprirodna pojava koja ugrožava bezbednost i opstanak srpskog naroda i ometa normalan razvoj Republike Srbije. Oslanja se na programe: Lige socijaldemokrata Vojvodine, Osnovna programska dokumenta vojvođanskog pokreta, iz 2001. godine koji su potpisali predstavnici 9 političkih stranaka i 14 nestranačkih organizacija; Deklaraciju za novi ustavni sistem Srbije i Jugoslavije; Platformu za savremenu autonomiju Vojvodine Vojvođanskog kluba iz Novog Sada iz 1994. godine i Strategiju ostvarivanja zajedničkih ciljeva Vojvođanskog saveza koji su potpisali 17 autonomaških pokreta i stranaka 23. maja 2002. godine.

Ova zvučna imena stranaka i pokreta treba da sakriju nemoć i malobrojnost autonomaša jer ne mogu da pređu izborni cenzus za skupštinu nego se kače za velike stranke kojima dobro dođu u sukobu sa drugim bez obzira što moraju da ispune neke njihove zahteve prilikom sklapanja koalicija.
Rečeni programi su huškanje protiv Srbije kao države i u suštini su blisku nacističkoj desnici u zapadnoj Evropi. Pod plaštom zavičajne autonomije propagiraju antisrpsku mržnju podvlače povezanost Vojvodine sa srednjom Evropom i ističu je kao posebnu kulturnu i višenacionalnu oblast iznad države Srbije i srpskog naroda u celini.

Prostor i narod Srbije južno od Save i Dunava je kulturno i nacionalno manje vredan za autonomašku zavičajnu neonacističku desnicu koja polazi od toga da se granica kulture nalazi na ovim rekama. Zato nacrt Statuta predviđa izbacivanje ćirilice iz upotrebe u pokrajini. Predviđa dva ravnopravna zvanična pisma samo što će latinica biti ravnopravnija od ćirilice. Koristi će se svuda i gde ima potrebe i gde nema. Kakva je danas ravnopravnost pisama u Srbiji vidimo. Srbija je u celini latinizovana. Ovom vrstom voluntarizma proisteklog iz primitivizma krši se ustav republike jer je upotreba latiničnog pisma posebno regulisano.

Predloženi statut neokroato-komunističkog režima u Novom Sadu legalizuje srbofobiju u Pokrajini. Navedeni režim ima podršku „slobodoumnih“ beogradskih krugova, humanista i pacifista koji se zalažu za „autonomašku stvar“. Najnoviji slučaj komedijant iznedrio je fašizam Jaše Tomića, neospornog vođe Srba u bivšoj Ugarskoj do 1918. godine, pre pojave fašizma u Evropi, pre marša na Rim, pre Hitlerovog puča u Minhenu, pre parlamentarnih izbora u Nemačkoj 1933. kada su nacisti legalno preuzeli vlast.

Sve se ovo dešavalo posle izlaska iz političkog života i smrti Jaše Tomića, koji je umro 1922. godine. Njemu danas pripisuju da je prethodnica genocida nad Jevrejima u Vojvodini 1941-1944. godine. Ova floskula autonomaša naišla je na podršku u Beogradu i brže bolje je pokrenuta akcija da se Beograd i Srbija ubede da je Jaša Tomić antisemita, antijudaista ili nacifašista kako bi se srušio, odnosno uklonio trag Srpske Vojvodine, srpske državnosti u Banatu, Bačkoj i Sremu (Baranja je danas pod hrvatskim suverenitetom) kao političke i nacionalne realnosti nastale opštom građanskom neposlušnošću i pobunom Srba 1918. godine. Prodor srpske vojske u Banat, Srem, Bačku i Baranju bio je garanta mira, bezbednosti i ravnopravnosti svim stanovnicima bez obzira na narodnost i veru. Nakon odluka Srba u Sremu 25, a zatim Velike narodne skupštine Srba, Bunjevaca i ostalih južnih Slovena 26. novembra 1918, narod i teritorija ujedinili su se sa Srbijom i uspostavili vlast nove države.

Ovo stanje narušeno je 1944. godine formiranjem, prvo, Vojne uprave za Banat, Bačku i Baranju a zatim 1945, izdvajanjem Banata, Bačke i Srema iz Srbije formiranjem Autonomne pokrajine Vojvodine dok je Baranja bez buke pripojena Hrvatskoj, posle kojeg je sledio ideološki pritisak na Srbe radi razbijanja njihove nacionalne svesti, stvaranja ksenofobije prema Srbiji koja se pretvorili u mržnju i nacizam.

Uprkos kroato-komunističkoj podvali i pritisku ideologije Srbi u Vojvodini su održali svest o sebi. Zajedno domaći Srbi i Srbi koji su pristigli 1945 i kasnije kao partizanski kolonisti zahvaljujući borbi protiv hrvatskih ustaša i uspomeni na preživljeni genocid u NDH sačuvali su svoju tradicionalnu svest. Glavnu ulogu u održanju nacionalne i duhovne svesti odigrale su žene i patrijarhalni najstariji članovi porodica koji su negovali porodičnu tradiciju i očuvali religioznu svest, odnosno pravoslavlje. Zajedno, oba sloja srpskog stanovništva uspeli su dvojnim životom jednim u porodici a drugim u javnosti da sačuvaju sebe od optužbi da su antikomunisti za vreme Brozove diktature i da ignorisanjem fanatizovanih komunističkih partijsko-političkih radnika zaštite sebe i svoje porodice.
Posle pada kroato-komunizma u Srbiji 1986-1988. godine najveći deo Srba ateista u Vojvodini vratio se pravoslavlju, odnosno javno su se izjasnili da su bili i ostali tradicionalisti i da ga nikad nisu ni napuštali. Manji deo ostao je vezan za komunističku ideju iz moralnih razloga što su u komunizam verovali i veruju! Ova druga grupa je podeljena. Većina odbacuje autonomašku ksenofobiju prema Srbiji i podržava napor da se država oporavi od posledice diktature i ratova 1992-1999. Ksenofobična manjina koja se kompromitovala za vreme diktature sa pristalicama koji smatraju da su „izabrani kulturni narod Vojvođani“, koji smatraju Srbe sa teritorije bivše kraljevine za nestručne, lopove, pijanice, psovače i lažove podržava kroato-komunističke autonomaške stranke i pokrete. Ove ksenofobične grupe rasute po pokrajini više nisu opasni po bezbednost građana pošto iza njih više ne stoji politička policija koja je uticala na etničke odnose u Pokrajini dajući „principijelnu“ prednost pripadnicima manjina dok je svaki Srbin koji je čuvao svoj identitet bio proglašen za nacionalistu i klasnog neprijatelja.

Predloženi Statut, usvojen u pokrajinskoj skupštini je napravljen da se razvlasti Srbija i uopšte njena državna struktura i vrati u prokomunističku autonomiju praćen sumnjom da je predigra za kroz evropski regionalizam obnove nekakve nove Podunavske monarhije u kojoj bi Vojvodina brzo prestala da postoji. Glavni zagovornici ideje autonomije nisu samo prvaci LSV i novosadske DS nego su im se pridružila i SPS i zajedno odstupaju od nacionalnog i državnog interesa. Pored unuka kolonista Nenada Čanka iz Like i Bojana Kostreša iz Bosne ovde se našao i unuk optanta iz mađarske Bojan Pajtić koji ima najmanje razloga za autonomaštvo.

Šta je u pitanju?
Savez sa mađarskim manjinskim strankama radi opstanka na vlasti a ne radi napretka Republike Srbije i njene severne teritorije. Ovaj savez je izrazito antisrpski i budi osnovanu sumnju na osnovu glasova o potrebi internacionalizacije „vojvođanskog pitanja“ da je priprema za nove represije nad Srbima.
Autonomaški secesionizam je svojevrsna agresija na Srbe u Vojvodini. Otpor ovoj agresiji je odbrambeni mehanizam za opstanak Srba u Pokrajini i Republike Srbije. Nije u pitanju nikakvo velikosrpstvo. Otpor je usmeren prema tihoj agresiji Mađarske i Hrvatske na teritorije i srpski narod u Vojvodini. Cilj oba agresora jer da naprave Veliku Mađarsku i Veliku Hrvatsku bez Srba a pri tome da prevladaju sukobe svojih interesa za početak je dobra i „evropska regija Vojvodina“!
Zato otpor protivustavnim promenama državnopravnog statusa Vojvodine je otpor samoizolaciji pokrajine od Republike i stvaranja lažnog „vojvođanskog evropskog društva“ što je obična politička parodija sa opasnim, odnosno, nesagledivim posledicama.

Predloženi statut predviđa državnost Vojvodine i izgradnju srpsko-srpske, sa manjinskim zajednicama, federacije što je jedinstveno rešenje u svetu da se manjinama daju univerzalna prava dok se narodu oduzima. Srbi bi se sveli na status manjine, uskratilo pravo izbora da živi u svojoj nacionalnoj državi i izložili opasnosti daljoj dezintegraciji. Stvaranje države Vojvodine, dobili bi vojvođansku političku naciju od Srba a manjine bi ostale ono što jesu. Srbija, razvlašćena odredbama statuta neće moći uspešno da se suprostavi radu autonomaša jer neće imati državno-pravnu nadležnost nad pokrajinom koja će kao država braniti svoje „državno pravo“ Stvoriće se nova denacionalizovana srpska masa nešto između Srba i Vojvođana evropljana. Priznaće se vojvođanski nacionalni identitet Banaćana, Bačvana, Sremaca i potomaka Hercegovaca, Bosanaca, Crnogoraca, Ličana i drugih na bazi „istorijske tradicije“ Vojvodine 1945-2008! Moramo otvoreno da navedemo podršku mađarske manjine najavljenom statutu i blagonakloni stav službenih krugova u Budimpešti ali i nacionalista koji su identični ili bliski evropskim nacistima. Spomenućemo Omladinski pokret 64 županija koji ima poverenike u Srbiji u Subotici, Bačkoj Topoli, Starom Bečeju, Senti ali i Novom Sadu i Kikindi. Zatim Narodnu stražu, poluvojnu organizaciju paralelnu i blisku sa Mađarskom gardom iza kojih slede još neke organizacije manjeg uticaja. Prvaci mađarske nacionalne manjine javno daju izjave lojalnosti dok iz njihovog okruženja i članova organizacija pokreću pitanje izmene granica okruga u Srbiji radi zaokruživanja teritorije sa relativnim ali ne i apsolutnom mađarskom većinom. Izmena granica okruga poremetiće postojeću ravnotežu koja je prihvatljiva za Srbe, Bunjevce i za manjine.

Objašnjenje Ištvana Pastora, Tamaša Korheca, Šandora Egerešija o statusu mađarske nacionalne zajednice imaju za cilj da umire, odnosno da uspavaju srpsku državnu upravu i ubede politički Beograd da je njihova akcija stvaranje mađarskog manjinskog okruga dobronamerna. Ustvari, predstavnici mađarske zajednice hoće jednostavno da namenu srpskom narodu u severnom delu Republike svoje rešenje, odnosno reviziju granice iza kojeg bi stala kao što sada stoji iza manjine Mađarska i Evropska unija.

Zahtev za reviziju granica okruga u Srbiji je politički stav u pravcu pretvaranja lokalne samouprave u etničku a zatim paradržavnu u paradržavi/državi Vojvodini. Krajnji ishod odnosno početak ostvarenja cilja je prisustvo Evrope u ovim opštinama što bi bio kraj Vojvodine u postojećim granicama i ostvaren maksimalistički cilj Republike Mađarske postavljen još 1920, a obnovljen 1948. godine oduzimanje teritorije Srbije do Bačkog kanala i do reke Zlatice severno od Kikinde u Banatu.

Predloženi Statut Vojvodine izazvao je veliki nespokoj u Vojvodini i Srbiji u celini. Pogotovu što Statut treba da bude „tvrd“ kao što je bio Brozov ustav 1974. godine po kojem je razgrađena jugoslovenska federacija. Cilj statuta je stvaranje države Vojvodine iza koje sledi iz ove slabe države izdvajanje subotičkog okruga i secesija cele Vojvodine i njen nestanak!

Jovan Pejin
Arhivski savetnik
Arhiva Srbije

www.srpskapolitika.com